پدر

پدر لذت عجیبی می برد از بازگفتن خاطره های سال های دور؛ سال هایی که ما نبودیم و او بود و شور جوانی اش. از دوستانی می گفت که تک به تک برای همیشه می رفتند تا تنها خاطر روزهای شیرینِ با هم بودن، ارمغان پدر باشد برای ما. پدر حتی روزهای آخر روی تخت بیمارستان هم این مرور را وانگذاشت؛ یک حس سپاس دائمی داشت از همه کسانی که مهرشان را به دل سپرده بود. این لذت پدر انگار در تن و روح من هم رخنه می کرد؛ و مادر هم که بود تلاقی خاطره های این دو بهانه عزیز "بودنم"، شعف انگیز تر می شد، حریص تر می شدم تا از روزهای گذشته این دو ستاره تمام زندگی ام بدانم ... این روزها وقتی عکس و فیلمی می بینم از سال هایی که جوانی پدر و مادر بسته به آن سال ها بود، یک حس دلتنگی غریبی وجودم را می گیرد؛ پلک زدن هم برایم سنگین و دشوار می شود ... پدر، متین و بخشنده بود ... و عزیز ... حالا هفت ماهی است که نیست؛ آن رادیوی کوچک نارنجی دارد خاک می خورد، انگشتر عقیق و ساعت مچی و جانماز کوچکش هم لابد تا حالا باور کرده اند که تنهایی سهم آخرین آن ها بود ... پدر روزت مبارک