به یاد دو چشم سرباز احمدی بودیم؟

یادم نمی آید آخرین بار کی از تماس توپ و تور دروازه چنین خوشحال شده بودم ولی وقتی پریروز پرسپولس در دقیقه 96 قهرمانی را از سپاهان گرفت، چنان به یاد روزهای قرمزته بودن دست زدم و هوار کشیدم، که مهشاد گُلم ترسید! دلیلش را هم دقیقا نمی دانم؛ شاید فقط به خاطر افشین قطبی که حس می کردم بی دلیل زجرش داده اند ... مدت زیادی است که نه از برد و نه از باخت تیم های ورزشی، ملی و غیرآن، نه خوشحال می شوم و نه ناراحت. برای عده ای ورزشکار که بی غیرت و بی تربیت بودن بسیاری از آن ها مثل روز روشن است و شهرت و ثروت قبله شان، ارزش آن را ندارند که نماینده ایران باشند ولی به هر دلیل موجه و ناموجهی حالا هم مشهورند و هم پول پارو کن، دلیلی نمی بینم غصه و شادی خرج کنم! این یک روی سکه است ولی مگر می توان از شادی مردم شاد نبود؟ حجم وسیعی از مطلب و عکس در وبلاگستان درباره قهرمانی پرسپولیس منتشر شده؛ و این البته طبیعی است؛ خب! برای پرسپولیس و هوادارنش مبارک. اما هیج جا ندیدم کسی یادی از سرباز احمدی کرده باشد! همان سربازی که سوی هر دو چشمش زیر پای همین فوتبال به لجن کشیده شده، سلاخی شد. عزیزانی که این همه هلهله فرمودید، به یاد دو چشم سرباز احمدی بودید؟ /ا
*
برای کسانی که نمی دانند: "ایران چهارمین رتبه غیراخلاقی بودن فوتبال را به خود اختصاص داد". روزنامه استرالیایی مانلی دیلی برای ادعایی که کرده دلایل قابل توجهی دارد ... یونان به دلیل فحشا اول شده، ایتالیا به خاطر نژاد پرستی و قتل هایی که اخیرا سر فوتبال رخ داده در رتبه بعدی قرار گرفته، صرب ها به دلیل شرط بندی رتبه سوم را دارند و بعد از آن فوتبال ایران به دلیل فحاشی و زد و خورد. شما را توصیه می کنم گزارش اخیر مجله همشهری جوان، شماره 166، را در این باره حتما بخوانید. /ا