از منزوی تا بهمنی

دیروز، هفدهم اردیبهشت، چهار سال از درگذشت مرحوم حسین منزوی(سمت چپ)، غزلسرای چیره دست معاصر، در زنجان سپری شد. بهانه من برای نوشتن درباره حسین منزوی نه درباره جبهه بندی ها درباره آن مرحوم، که درباه رفتار خود این هنرمند فقید است. /ا

متاسفانه حسین منزوی بارها ناگزیر شد غرور خود را برای تامین نیازهای مالی خودمخدوش کند و این به آن دلیل بود که این شاعر در آمد مطمئنی نداشت و از این بابت مدام در رفت و آمد و نامه نگاری و گله گذاری برای دریافت کمک بود.در مدت چهل ماهی که در اداره فرهنگ و ارشاد زنجان بودم به راحتی به این مساله تلخ پی بردم.این مساله شأن ادبی آن مرحوم را به شدت تحت الشعاع خود قرار داده بود. فراری بودن برخی مقامات مسوول را از روبرو شدن با وی به علت درخواست های مکررش قابل تامل بود. هیچ گاه خاطره توهین ر.خ، کارمند اداره ارشاد، به وی را در پی کمک آقای جاودانی، مدیر کل وقت، برای تامین هزینه درمان حسین منزوی در تهران از خاطر نخواهم برد. او در جلسه ای با حضور کارکنان این اداره از کمک جاودانی به منزوی به عنوان کمک به خمره شراب یاد کرد و خواستار توقف این نوع اقدامات شد! /ا
از دیگر سو، جایگاه محمد علی بهمنی، شاعر شهیر بندرعباسی را در نظر بگیرید.او را برای داوری به بسیاری از جشنواره ها و شبهای شعر دعوت می کنند، با بسیاری از مفاخر ادبی و هنری آشنایی و رفاقت دارد و همیشه چراغ محافل ادبی است واین درحالیست که خود معتقداست درشعر بسی از منزوی عقبتراست. امابهمنی به شعر به عنوان منبع درآمد در کشوری چون ایران نگاه نکرده به همین دلیل چاپخانه او در بندرعباس، چاپخانه ای فعال است و او محتاج ترحم فلان مدیر و بهمان کارمند نیست. او به این ترتیب حتی منبع اصلی درآمد خود را از زمره "فرهنگ" انتخاب کرده و به همین دلیل هیچ گاه شأن ادبی و هنری اش قربانی احتیاج مالی اش نخواهد بود. /ا

*

لینک:اظهارت جالب بهمنی در باره منزوی

لینک در بالاترین