نخست: تصویب پیش‌نویس معاهده تجارت اسلحه
سازمان ملل متحد به رأی مثبت هر 193 عضو این سازمان نیاز داشت؛ اما به دلیل مخالفت
تنها 3 کشور این اتفاق نیفتاد: کره شمالی، سوریه و ایران.
این سه کشور روز پنجشنبه (8 فروردین)، در
آخرین روز از جلسه ده روزه بررسی پیش‌نویس این معاهده که در مقر سازمان ملل در نیویورک
برگزار شد، آن را «ناقص» دانسته و از جمله تأکید کردند که این پیش‌نویس مانع از فروش
اسلحه به شورشیان نمی‌شود. کشورهای عضو سازمان ملل در روزهای گذشته در نیویورک گرد
هم آمده بودند تا بر سر پیش‌نویس معاهده‌ای برای افزایش نظارت بر تجارت بین‌المللی
تسلیحات متعارف توافق کنند. هدف از این پیمان تعیین استانداردهایی برای تجارت سلاح‌های
متعارف عنوان شده. حال انتظار می‌رود که این طرح برای به تصویب رسیدن تحویل مجمع عمومی
سازمان ملل شود.
.
دوم: در دو سال گذشته بیش از هفتاد هزار نفر
در سوریه بر اثر درگیرهای نظامی – سیاسی کشته شده‌اند، صدها هزار آواره سوری راهی کشورهای
همسایه شده‌اند. رژیم بشار اسد به طور بی‌سابقه‌ای وجهه بین‌المللی خود را باخته و
در مقابل معارضان وی توسط بسیاری از کشورها به رسمیت شناخته شده‌اند. جنگ و کشتار غیرنظامیان
ادامه دارد و ویرانی، سهم این روزهای شهر و روستاهای سوریه است.
کره شمالی نیز تحت رهبری یک سیستم حکومتی
کمونیستی ِ به شدت بسته و مستبد و البته مجهز به سلاح هسته‌ای، مردمانی فقیر و سرکوب
شده بار آورده. کره شمالی همچنین طی هفته‌های اخیر مدام رفتارهای تحریک‌آمیز و جنگ
افروزانه داشته است و به صدر اخبار جنگی بازگشته.
.
سوم: فارغ از جزئیات دلایل مخالفت ایران(+)،
سوریه و کره شمالی با تصویب پیش‌نویس معاهده تجارت اسلحه، تکرار نام این سه کشور در
کنار هم، احتمالا بسیاری را به یاد «محور شرارت» جورج بوش خواهد انداخت. رئیس جمهور
سابق آمریکا به علت آنچه «حمایت از تروریسم و تلاش برای دستیابی به سلاح‌های کشتار
جمعی» خواند؛ ایران، کره شمالی و عراق ِ (صدام حسین) را، حدود یازده سال قبل، «محور
شرارت» خواند. اقدامی بسیار پر سر و صدا که اثرات زیادی از خود بر جای گذاشت. عراق
ِ اکنون خالی از صدام حسین، به طور طبیعی از آن لیست خارج شده و هر چند جانشین جورج
بوش هیچ گاه این تقسیم‌بندی را تکرار نکرد، ولی «محور شرارت» حالا سالهاست وارد ادبیات
سیاست بین‌الملل شده و ظاهرا قرار نیست از خاطر برود.
.آیا اگر قرار بود صرفا و حتی با مخالفت یک
کشور، این پیش‌نویس از تصویب باز بماند، «مصلحت» حکم نمی‌کرد ایران پا در عرصه ای نگذارد
که سوریه‌ی جنگ‌زده و منزوی و کره شمالی ِ مسموم و سمّی، آن جا منتظر ایستاده‌اند
و برای توقف پیش‌نویس کافی بودند؟
در این دو روزه، چقدر به گوش مردمان ِ عالم،
این سه نام در کنار هم تکرار شد: «ایران، کره
شمالی، سوریه»؟
یعنی درک تاثیر این تکرار بر ناخودآگاه
افکار عمومی جهان، دشوار بود؟
این نظر توسط یک سرپرست وبلاگ حذف شد.
پاسخحذف