شاید نشود به راحتی اثبات کرد که اگر ورود واکسن آمریکایی و انگلیسی ممنوع نشده بود، اوضاع خیلی بهتر از اینی بود که الان هست (آیا اگر ممنوعیتی وجود نداشت، واکسن به راحتی وارد می‌شد؟ (از جمله به علت بدعهدی شرکت‌های تولید‌کننده یا موانع مالی ناشی از تحریم)، زیرساخت‌های واکسیناسیون گسترده مهیا بود؟ سایر پروتکل‌های بهداشتی رها نمی‌شد؟) ... اما آیا تاثیرهای روانی این "منع" روی مردم، نهادهای متولی درمان و جامعه پزشکی هم می‌تواند محل تردید باشد؟
مقایسه آمار متوسط هفتگی فوت کرونایی در روز منتهی به اعلام ممنوعیت (19 دی) و دیروز (10 مرداد)، نشان می‌دهد آمار فوت در آمریکا نسبت به هفت ماه قبل 9 برابر و در انگلیس 11 برابر "کمتر" شده اما آمار مرگ بر اثر کرونا در ایران، اینک 3.3 برابر بیشتر از میانه‌ی دی‌ماه گذشته (7 ماه قبل) است.
آیت‌الله خامنه‌ای در سخنرانی 19 دی پارسال گفته بود: «ورود واکسن آمریکایی و انگلیسی به کشور ممنوع است ... اگر آمریکایی‌ها توانسته بودند واکسن تولید کنند، این افتضاح کرونایی در کشور خودشان پیش نمی‌آمد ... اینها اگر بلدند واکسن درست کنند، اگر کارخانه‌ی فایزرشان می‌تواند واکسن درست کند، چرا می‌خواهند به ما بدهند؟ خب خودشان مصرف کنند که این قدر مرده و کشته‌‌ی زیاد نداشته باشند. انگلیس هم همین جور. بنابر‌این، به اینها اعتماد نیست؛ من واقعاً اعتماد هم ندارم، نمیدانم، گاهی اوقات هست که اینها می‌خواهند واکسن را روی ملّت‌های دیگر امتحان کنند، ببینند اثر می‌کند یا نمی‌کند.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر