نمایندگان مجلس در نشست علنی امروز به کلیات
و جزئیات لایحه CFT رای مثبت دادند.
بر اساس این لایحه، به دولت جمهوری اسلامی
ایران اجازه داده می‌شود کنوانسیون بین‌المللی مقابله با تامین مالی تروریسم را
مشتمل بر یک مقدمه، ۲۸ ماده و یک پیوست با اعلام شروط مرتبط پذیرفته و سند ذی‌ربط
را مطابق مقررات تبصره این ماده نزد امین اسناد توجیه کند.
از پیش از بررسی، فشارهای سنگینی علیه نمایندگان
برای تصویب نکردن این لایحه به وجود آمده بود، بسیج دانشجویی مشغول نامه‌نگاری به
نمایندگان بود، برخی ائمه جمعه موضع می‌گرفتند و مجددا همان بسیج دانشجویی تجمع
مقابل مجلس تدارک دیده بود. مبنای مخالف‌خوانی‌ها، استنباط مخالفت آیت‌الله خامنه‌ای
بود. مقام رهبری خردادماه گفته بود که ایران
به کنوانسیون‌هایی چون مقابله با تامین مالی تروریسم نپیوندد ولی امروز دفتر ایشان
اعلام کرد رهبری گفته ایشان با بررسی لوایح مرتبط با FATF در مجلس (شامل همین کنوانسیون) مخالف نیست. لایحه فعلا تصویب شده
تا در شورای نگهبان یا مجمع تشخیص مصلحت چه بر سر آن بیاید.
بعد از تصویب این لایحه، سیل توهین و دشنام
توسط جریان موسوم به «انقلابی» علیه نمایندگان موافق و رییس مجلس در شبکه‌های
اجتماعی به راه افتاده است؛ نثار «خائن» و «جاهل» از جمله ساده‌ترین این واکنش‌هاست!
اما واقع امر چیست؟
باور این‌که «اگر نظام نمی‌خواست این لایحه
در این مرحله تصویب شود، باز هم تصویب می‌شد»، بسیار دشوار (و چه بسا ناممکن) است.
آیا شأن CFT کمتر از شأن امثال اصلاحیه قانون‌مطبوعات در
مجلس ششم است که در طلیعه آغاز به کار آن مجلس، به حکمی صریح و حکومتی و به مدد کروبی (رییس اصلاح‌طلب وقت مجلس) کنار
گذاشته شد؟!
امروز کسانی چون علی لاریجانی سپر بلا شده‌اند
و فحش خواهند خورد؛ اما چه باک اگر این سِپرشدگی همزمان دو هدف را تامین کند(؟):
1) حفظ ژست بصیرت و انقلابی ذی‌نفعان برای
مصارف آتی
2) گرفتن بهانه از دست امثال ترامپ و تقویت
جبهه اروپایی در این تقابل.
اضافه بر این‌ها، حالا کو تا اجرا؟! ...
زمان می‌خرند.
📌
پ.ن: آیت‌الله خامنه‌ای پیش‌تر (12 تیر 95) درجریان مذاکرات منتهی به برجام نیز از
دقت در جزییات توسط خود خبر داده و گفته بودند: «وظیفه‌ی رهبری آنجایی است که
احساس کند یک حرکتی دارد انجام می‌گیرد که این حرکت، مسیر نظام را دارد منحرف می‌کند.
اینجا وظیفه‌ی رهبری است که بیاید در میدان و به هر شکلی که ممکن است بِایستد و
نگذارد؛ ولو مورد جزئی باشد. بنده در این جلسه‌ی کارگزاران در اوایل ماه، راجع به
مسائل برجام مفصّل صحبت کردم و دو مورد مشخّص خاص را انگشت گذاشتم؛ فرض کنید
[درباره‌ی] این الیاف‌کربن که آمریکایی‌ها این‌جوری می‌خواهند [عمل بشود]؛ همان‌جا
مسئولین سازمان انرژی اتمی هم حضور داشتند؛ در سخنرانی گفتم آقا، این را زیر بار
نروید. این خب یک مورد جزئی بود امّا زیر بار رفتن در این مورد جزئی در قضیّه‌ی
برجام، به‌معنای تحمّل تحمیل آمریکایی‌ها بود؛ این همان انحراف است. ولو مورد جزئی
است امّا وارد می‌شویم.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر