ابراهیم
حاتمی‌کیا بر این باور است، و این باور را فریاد می‌کشد، که آخرین ساخته سینمایی او (فیلم «چ») به ناحق مورد توجه
هیئت داوران جشنواره فیلم فجر قرار نگرفته و علیه آنان و مدیریت جشنواره گفته: دوستان
الگوهایشان را از آن ور آب از ردکارپت می‌گیرند ... به اختتامیه نرفتم چون احساس کردم
آرایشی از پیش چیده شده است.
وی جایزه
سیمرغ بلورین را هم زیر سئوال برده و گفته: من از این شیشه‌ها زیاد دارم و اصلا جایی
هم ندارم که این شیشه‌ها را آنجا بگذارم. بحث من اصلا سیمرغ نیست. بسیار وسیع‌تر از
این است.
.
ابراهیم
حاتمی‌کیا داوری داوران را زیر سئوال می‌برد، صریح حرف‌اش را می‌زند و تسلیم آرایش
صحنه هم نمی‌شود.
.
بعد شما
ببینید چه کسانی او را این روزها روی دوش خود بالا برده‌اند؛ دقیقا همان‌ها که به میرحسین
خرده می‌گیرند و گرفته‌اند که اگر داوری را قبول نداشت، چرا اساسا وارد انتخابات شد؟!
و وقتی میرحسین گفت من تسلیم این صحنه‌آرایی خطرناک نمی‌شوم، او را به دشنام و تهمت
بستند اما وقتی حاتمی‌کیا از آرایش صحنه می‌گوید برای او کف می‌زنند.
.
اینجا
به طور روشنی بحث بر سر ناخودآگاه کسانی است که مبنا و معیار قضاوت‌شان ربط مستقیم
دارد به محتویات دیگی که دارد می‌جوشد؛ که حتما باید برای خودشان بجوشد.
.
پ.ن
1: دنیا را داورانِ بی‌داوری به قهقرا برده‌اند.
.
پ.ن
2: حتما کسانی خواهند گفت: این کجا و آن کجا؟ جواب این فقره را موکول می‌کنیم به
روزی که حاتمی‌کیا کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شود و داوران انتخابات به نفع
رقیب علنا موضع‌گیری کنند و نتیجه هم، آرایش صحنه به زیان حاتمی‌کیا باشد.
.
پ.ن
3: درود بر ابراهیم حاتمی‌کیا
.
پ.ن
4: آقای حاتمی‌کیا! لطفا مراقب مهدی چمران باشید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر