آخر بازی

عاشقان

سرشکسته گذشتند،

شرمسارِ ترانه‌های بی‌هنگامِ خویش.

.

 و کوچه‌ها

بی‌زمزمه ماند و صدای پا.

.

سربازان

شکسته گذشتند،

خسته

       بر اسبانِ تشریح،

و لَتّه‌های بی‌رنگِ غروری

نگونسار

         بر نیزه‌هایشان.

*

تو را چه سود

               فخر به فلک بَر

                                فروختن

هنگامی که

             هر غبارِ راهِ لعنت‌شده نفرینَت می‌کند؟

.

تو را چه سود از باغ و درخت

که با یاس‌ها

              به داس سخن گفته‌ای.

.

آنجا که قدم برنهاده باشی

گیاه

    از رُستن تن می‌زند

چرا که تو

تقوای خاک و آب را

                       هرگز

باور نداشتی.

*

فغان! که سرگذشتِ ما

سرودِ بی‌اعتقادِ سربازانِ تو بود

که از فتحِ قلعه‌ی روسبیان

                              بازمی‌آمدند.

باش تا نفرینِ دوزخ از تو چه سازد،

که مادرانِ سیاه‌پوش

ــ داغدارانِ زیباترین فرزندانِ آفتاب و باد ــ

هنوز از سجاده‌ها

                    سر برنگرفته‌اند!

.

.

احمد شاملو

.

 ۲۶ دیِ ۱۳۵۷

.

.