پری با آه و ناله
افتاد زمین مچاله
چهل روز و چهل شب
یه کوره آتیش و تب
نه لب می زد به آبی
نه داشت قرار و خوابی
هزار تا زخم رو شونه اش
یه جوب ِ اشک رو گونه اش
تو حال هذیون و تب
همش می گفت زیر لب
اگر دیدین یه روزی
یه پیرمرد قوزی
یه عاشق پشیمون
خسته و پیر و داغون
با چشم تر، هاج و واج
نگا می کرد به امواج
بهش بگین کاکل زری
دیر اومدی، مُرد پری
*
درخت گلابی را داریوش مهرجویی از روی داستانی به همین نام از گلی ترقی ساخته و هنوز دوست داشتنی فیلم من است! جایی از فیلم، "میم" (با بازی از یاد نرفتنی گلشیفته فراهانی) شعری را که نوشته و دارد تکمیلش می کند، برای پسرک می خواند؛ چند سطر آخر همین شعر بالاست و چقدر همه فیلم انگار خلاصه شده در "َشوک"ِ همان سطر آخر! شش - هفت سال بعد از این که این فیلم را برای اولین بار دیدم، متن کامل شعر را هم پیدا کردم در کتاب کوچکی به اسم "دریا پری، کاکل زری" از گلی ترقی؛ دی ماه سال 83 بود. دیشب که غُده به هم ریختن کتاب هایم بیش از حد فعال شده بود، دوباره برخوردم به "دریا پری، کاکل زری". درخت گلابی باز سبز شد با همه "یاد"هایش در خاطرم ... گلی ترقی این کتاب را تقدیم کرده به "بچه های بزرگ و بزرگ های بچه"؛ لابد من می توانم یکی از این دو باشم!
*
این فیلم واقعا دوست داشتنی هست
پاسخحذفکتاب و فیلم، هردو برای من نیز خاطرات زیبا و قابلتأملی بههمراه دارند... از سالهایی خیلی دور خیلی نزدیک! گویی یک قرن و گاه یک سال پیش!...ـ
پاسخحذفدرخت گلابی را دوست داشتم.
پاسخحذفmohammad e aziz. faghat ba esm bordan is in film mano be khaterate besyar dooram greh zadi. dorood bar to. zendegi bazi vaghta inghadr sholooghe ke adam yade khateratesh ham nemiofteh!!.Yek filme bi nazir.
پاسخحذف