کسی چه می‌داند این درخت‌ها، چطور در مرز خط کُندرو و زیرگذر تقاطع غیرهم‌سطح سرباز گمنام جا گرفته و قد کشیده‌اند؛ این همه امید را از کجا آورده‌اند اصلا؟!
تک‌درخت‌ها و درخت‌هایی که در جوار سنگ و آهن‌های سفت و سخت قد می‌کشند و سایه می‌بخشند، طور دیگری دوست‌داشتنی‌اند.
🌱
مهمان جواد بودم در دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران (کرج)، محوطه وسیع و بی‌نظیرش را نشانم می‌داد، سی‌سال قبل. درختی را نشانم داد و گفت تنها درخت سکویا در ایران است (سکویای آمریکا را باید بشناسید. بعدتر دانستم در محوطه کاخ نیاوران هم سکویا هست)؛ رنجور بود و خمیده، می‌گفت با آب‌وهوای ایران نساخته، از پوست تنه‌اش زیر پای درخت ریخته بود، یکی را یادگاری برداشتم، تا سال‌ها کنار سنگی بود که از تونل انحرافی سد تهم برداشته بودم (باز به یادگار) و هر دو را گذاشته بودم توی قندان پلاستیکی که مادر خریده بود، و برای من خیلی عزیز بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر