مدیرعامل آبفای زنجان همین چند روز پیش در جریان سفر وزیر نیرو گفته که «متاسفانه سد تهم را از دست دادیم.»
سد تهم را اساسا برای تامین آب شرب شهر زنجان ساختند و البته بیست سال هم نتوانست از پس این کار برآید و این خیلی ترسناک است.
کشاورزی متهم اصلی یغمای منابع آبی‌ست؛ گسترش بی‌حساب کشاورزی و هدر دادن سرمایه آبی ایران امروز و آینده، جنایتی است که رخ داده و همه تاوان آن را خواهیم داد. یاد دارم سال ۷۸، احمد مهدوی (نماینده ادوار ابهر و خرمدره در مجلس) طی سخنرانی‌های تبلیغاتی‌اش پز مجوزدار کردن چهارصد حلقه چاه غیرمجاز منطقه را می‌داد!
ابلهانی چون او بسیار بوده‌اند.
حالا، ما همه باخته‌ایم؛ هم بد و هم خیلی گران.
تصور این‌که با هزار میلیارد دلاری که صرف انرژی هسته‌ای شد چه می‌شد کرد، آسان است اما تصور این‌که نهایت ساعت‌ها و روزها خالی بودن لوله‌های آب کجاست، هیچ آسان نیست.
کشوری که یک‌سوم متوسط جهانی نزولات جوی دارد، سرعت تبخیر آب در آن سه برابر متوسط جهانی است و جمعیت آن طی صد سال هشت برابر شده، به مدیریت صحیح آب بیشتر از هر چیزی نیاز داشته و دارد؛ همه چیز دیگر فرعی است ... اما خوب اطراف را ببینید؛ از هزاران تن محصولات کشاورزی بیهوده‌ی فروخته نشده تا انواع ناترازی‌های اقتصادی و اجتماعی و گنبد هسته‌ای منهدم شده، از چاه‌های خشک تا جان‌های رفته؛ ما کجا ایستاده‌ایم؟!
باید هر چه زودتر باور کنیم که نباید یک بحران بیشتر داشته باشیم، باید از دام همه‌ی دیگر بحران‌ها رها شویم و آن بحران، «بحران آب» است وگرنه خود سوژه روضه‌ها در باب تشنگی خواهیم شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر