زاویه دید هانا آرنت ستودنی است؛ بی‌‌تردید ناشی از هوشی سرشار.
جایی نوشته بود:
هیچ انقلابی هر قدر هم دروازه‌هایش را تا حد امکان برای توده‌ها و ستمدیدگان یا به زبان انقلاب فرانسه «بیچارگان و بینوایان و دوزخیان زمین» باز کرده باشد، هرگز از آنها آغاز نشده است و هیچ انقلابی هرگز نتیجه توطئه‌‌چینی‌ها، فعالیت گروه‌های مخفی یا احزاب آشکارا انقلابی نبوده. در کل باید گفت تا وقتی که اقتدار نهاد دولت پابرجاست، یعنی در شرایط دنیای مدرن تا وقتی این اطمینان وجود دارد که نیروهای نظامی تابع مقامات حکومت‌اند، امکان هیچ انقلابی وجود ندارد. انقلاب‌ها نه پاسخی ناگزیر بلکه پاسخی ممکن به سقوط یک رژیم‌اند. انقلاب‌ها نه دلیل بلکه نتیجه از هم پاشیدن اقتدار سیاسی‌اند. هرکجا این فرایندهای فروپاشی معمولاً در یک بازه زمانی بلندمدت بدون مانع پیش بروند، شاید منجر به انقلاب شوند، به شرط اینکه جمعیتی کافی حضور داشته باشد که آماده فروپاشی رژیم و مشتاق به دست‌گرفتن قدرت باشد. به نظر می‌رسد انقلاب‌ها همواره در مراحل اولیه‌شان با سهولت شگفت‌انگیزی به پیش می‌روند به این دلیل که گویا کسانی که انقلاب «می‌کنند»، قدرت را «به دست نمی‌گیرند» بلکه از خیابان برش می‌دارند.
کتاب "آزادی آزاد بودن"، ص 20
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر