کمتر از دو ماه مانده به انتخابات، اصولگرایان هنوز رسما کاندیداهای
خود را معرفی نکرده‌اند؛ «کاندیداها» چون آن طور که مشخص شده، جمنا و پایداری به اجماع
نخواهند رسید.
این وضعیت هر دلیلی داشته باشد، یک پیام و یک نتیجه دارد.
پیام آن است که اصولگرایان به پیروزی در این انتخابات امیدی
ندارند که چنین کند و دور می‌جنبند.
نتیجه آن است که وزنه تخریب روحانی را سنگین و سنگین‌تر کنند،
همزمان فضای انتخابات سرد القا شود و محصول این برنامه آن باشد که حتی به بهای کاهش
مشارکت در انتخابات، تعداد آرای روحانی نسبت به سال ۹۲ کمتر شود.
این محصول اگر حاصل شود، راه را بر فشار بر روحانی در دور دوم
ریاست‌جمهوری‌اش هموار می‌کند.
احتمالا این انتخابات جز انتخاباتی است که میزان مشارکت مردم در آن اولویت
نخست نیست، چون اینک استفاده داخلی از محصول انتخابات مهم‌تر است و نه نمایش بین المللی
مردم‌سالاری؛ به دیگر معنا: اصلاح چیدمان قدرت‌های درون نظام اولویت نخست است.
چرایی این مسئله به لزوم کاستن از بار منفی اجبار به «نرمش قهرمانانه» برمی‌گردد که راه تردید را بر
درستی مقابله‌جویی با قدرت‌های جهانی - فعلا در فقره فعالیت‌های هسته‌ای - بسیار تسطیح
کرد از جمله داخل خود نظام و این خوشایند نیست!
در تلگرام +
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر