بی‌کفایتی: میزبان، شرط حفظ آسایش و سلامتی مهمان را تامین نکرده؛ آن طور که گفته می‌شود بیش از چهار هزار حاجی زیر دست و پا جان داده‌اند. منا رکورددار مرگ و میر بر اثر ازدحام است. این یعنی قواعد ایمنی رعایت نمی‌شود. تا سال‌ها داخل خیلی از اتوبوس‌های بین شهری نوشته می‌شد: «ما مسئول جان شماییم نه کار شما»؛ که مسافری از مسافران نخواهد راننده به خاطر کار او، شئون رانندگی صحیح را ندید بگیرد و جان‌هایی را به خطر اندازد. دولت سعودی هم به همین سادگی مسئول جان حاجیان بوده و است. ده سال قبل یک مقام ارتشی کشور خودمان وقتی هواپیمای نظامی حامل خبرنگاران در تهران سقوط کرد و همه کشته شدند، در برنامه زنده خبری گفت: «خب هواپیما سقوط می‌کند»، به همان سیاق آنجا هم کسانی هستند که نمی‌خواهند باور کنند مسئولیت گردن خودشان است؛ کسی در عربستان گفته این قضا و قدر الهی بوده، یا دیگری گفته مقصر حاجیان بوده‌اند و گرمای هوا! این‌ها نه تنها، نافی مسئولیت میزبان نیست که اصرار بر آن، صحه بر بی‌کفایتی است که اگر قرار بود خود حاجیان مدیر حج خود باشند، نیازی به ویزای دولت عربستان سعودی نداشتند.
.
کارشکنی: سعودی‌ها با ایرانی‌ها بد تا می‌کنند و البته معلوم نیست اگر ما میزبان ادای فریضه حج بودیم مهربان‌تر بودیم یا نه. آیت‌الله ری‌شهری در کتاب خاطرات خود (ص 306، خاطرات مربوط به سال 72) نوشته: «اگر یک هزارم آنچه رسانه‌های ما علیه سعودی‌ها منتشر می‌کنند، آنها در رسانه‌های خود علیه ما انتشار می‌دادند، وهابی‌های عربستان زائران ما را قلع و قمع می‌کردند.» دشمنی و تضاد منافع عربستان و ایران حالا و بعد از "بیداری اسلامی / بهار عربی"، نمود عینی بسیار بیشتری پیدا کرده. هیچکدام در ابراز نزاع کوتاهی نمی‌کنند. وقتی دو کشور آداب دوستی به جا نمی‌آورند (که دشمنی هم می‌کنند)، انتظار کارشکنی نکردن از طرف مقابل، بیشتر به یک زیاده‌خواهی شبیه می‌شود! خطیب نماز جمعه پایتخت ایران، مرگ رهبر سعودی‌ها را همین چند ماه قبل شادباش گفت و خبر از ورود او به جهنم داد، و اگر قرار است دقیقا بدانیم در شرایط حاضر، انتظار کارشکنی نکردن از طرف مقابل چه اندازه غریب است، کافی است تصور کنیم همان آیت‌الله جنتیِ مسرور از مرگ شاه عربستان بیاید از سعودی‌ها درخواست بذل توجه بکند به حاجیان ایرانی و به مقامات ایرانی. دو روز قبل از آنکه در شادی مرگ ملک‌عبدالله آیت‌الله جنتی چنان بگوید، آیت‌الله جوادی آملی، که منصب حکومتی ندارد، گفته بود: «ابراز شادی در مرگ افراد، چه ضرورتی دارد؟ این رفتار نه واجب است و نه مستحب. برای چه باید عواطف یک عده را جریحه‌دار کرد؟ علی‌الخصوص که حجاج ما برای انجام فریضه حج باید به این کشور سفر کنند»؛ در این مواقف است که فرق بین عالم عاقل و غیر آن روشن می‌شود، در چنین مواقعی است که یک ملت، حساب حرف‌زدن‌های بی‌حساب برخی مقامات مسئولیت‌ناپذیر را پس می‌دهد.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر