بدون این که خواسته باشم حضور و وجود هم‌‌وطنان محترمی را
انکار کنم که فارغ از نیاز برای تایید در گزینش یا الزام و دستورهای سازمانی، صرفا
بر اساس باور و احساس مسئولیت خودشان، در راهپیمایی‌های مندرج در تقویم سالیانه
شرکت می‌کنند، به طور جدی همیشه دچار سوال
و حیرت بوده‌ام که چطور عده‌ای می‌توانند راهپیمایی و اردوکشی خیابانی را در کشوری
که خیابان‌های آن برای «راهپیمایی تامین شده»، تنها در اختیار بخش محدود و معیّنی
از جامعه است، مبنای نظر عمومی مردم و یا حتی رفراندم قرار دهند! اینجا فقط درباره
خیابان و درباره «تظاهر» در خیابان حرف می‌زنیم ... پیست دو و میدانی اگر در
اختیار یک دونده باشد، معلوم است برنده کیست، فقط معلوم نیست با چه اعتماد به نفسی
می‌شود اسم این دویدن را مسابقه و رقابت بین همه کسانی گذاشت که پای دویدن دارند
(و از مجالش محروم‌اند).
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر