این خیلی حرف است؛ تا همین 26 سال قبل ایران ِ خمینی و عراق
ِ صدام جنگ مستقیم داشتند؛ با کلی تلفات جانی و کلی خسارت مادی. حالا صدام نیست؛
یعنی با ذلّت «نیست» شد؛ به دست همان‌هایی که هشت سال تمام نگذاشته بودند شکست
بخورد از رزمنده دست خالی ایرانی. همین چند روز قبل خیلی از ایرانی‌ها و عراقی‌ها
عکس خمینی به دست، خیابان و جاده‌های عراق را گز کردند. این تاریخ است؛ این آینه
عبرت است. خمینی 26 سال قبل غمگنانه جام زهر نوشید، همویی که گفته بود «اگر جنگ
بیست سال هم طول بکشد، ما ایستاده‌ایم.» جام را سر کشید چون معلوم شد ایران در
محاصره سخت‌افزارهای جنگی دنیا و در مظان اتهام جنگ‌طلبی، یارای رفتن به راه پیشین
را ندارد.
.
کسانی که در همه این سال‌ها برای دراز کردن رقیب سیاسی و
عقده‌گشایی، دنبال کشف و لجن‌مال کردن کسانی بودند که جام زهر را «نوشاندند»، این
روزها در تحلیل نبود ِ عراق ِ صدام و بود ِ ایرانِ خمینی، نقش آن جام زهر، و نقش
شجاعت در عقب‌نشینی، و اثر برتری شعور بر شور بی‌انتها را تعمدا یا سهوا نادیده می‌گیرند.
.
«جام زهر»هایی هست که ته‌شان شیرین است؛ این را امثال صدام
هیچ‌گاه نخواهند فهمید.
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر