مصالح قضایی

اول - سه سال قبل نوشته بودم: «جدّا فقط به خاطر "مصلحت" (میرحسین و کروبی) محاکمه نمی‌شوند؟ (...) اینها یعنی این که پیش از محاکمه، پیش از اجرای عدالت، باید شرایط "مصلحت" احصا شود؟ این یعنی مصلحت مقدم بر عدالت؟ این یعنی این که اگر "مصلحت" نبود، برای کهریزک و برای کوی دانشگاه تهران هم محکمه‌ای بر پا نمی‌شد؟ یعنی شاید هیچ دادگاهی برای اقامه عدل نباشد مگر آن مصلحت دانسته شود؟ تازه اگر اساس برگزاری دادگاه بر مصلحت باشد، صدور حکمش چه رابطه ای با مصلحت خواهد داشت؟ این یعنی عدل "اصل" نیست؟ بزرگترین مصلحت نیست؟ یک اسم و یک بزک است این عدالت؟ اگر "آری" که چه هولناک است این، چه تلخ و چه ویرانگر است این. هیچ دادگاهی دادگاه نیست؛ "مصلحت‌گاه" است.»(+)

.

دوم - دیروز «الف» با انتشار عکسی از نسرین ستوده که پسرش را در آغوش کشیده، زیر عنوان «چه کسی است که از این عکس خوشحال نشود؟»، پرسیده: «بسیاری آزادی نسرین ستوده و دوستانش را رویکرد جدید نظام پس از روی کارآمدن حسن روحانی دانستند. آیا عدالت نیز متاثر از دموکراسی و قدرت اکثریت است؟ اگر عیار عدلیه را دموکراسی و مصلحت‌سنجی تعیین می کند، که روزهای زندان نیز به ظلم گذشته است. و اگر غیر این است ای کاش آیت‌الله توضیح دهد.»(+)

.

سوم – به نظر می‌رسد برای احقاق حق و ابطال باطل، دستگاه قضاییه به یک پاک‌سازی گسترده از «مصلحت» محتاج باشد یا اینکه بشود: «قوه قضاییه‌ی مصلحتیّه» یا «قوه مصالح قضایی».