خیلی ساده است که تنش کلامی و علنی شده بین روسای قوه مجریه و قوه قضاییه (+) را یک کوچه فرعی در شهر مه آلود و مشوش سیاسی ایران ِ امروز تصور کنیم و از کنارش به راحتی گذر کنیم، ولی این سطح مجادله یا اساسا ساده انگاشتنی نیست یا این که خودش یک "فرعی ِ اصلی ِ مهم" است! حق و ناحق بودن ادعای احمدی نژاد که به بهانه حمایت از مدیر محکوم شده خودش در دستگاه قضا عنوان شده، و در پی آن رفتار قوه قضاییه را با خبرنگاران به چالش کشیده، یا درست و نادرست بودن ادعای آیت الله لاریجانی مبنی بر استقلال قاضی و نادرست بودن ادعاهای احمدی نژاد، اگر حتی که فرع قضیه باشند، اصل آن است که اینک سطح مجادله در راس نظام، بیشتر و بیشتر از پرده بیرون می افتد. حتما چنین انتقاد و گله گذاری هایی بین مقامات ارشد همه کشورها، و عموما در خفا، وجود دارد، ولی اقدام اخیر لاریجانی، که می توان آن را دفاع "به موقع" و نه لزوما "به حق" از قوه تحت مدیریت خود تعبیر کرد، نیشگون و هشداری بود بر احمدی نژاد که "زبان" تند و حریم شکنی دارد و حالا در این شهر مه آلود و مشوش، این زبان را لختی هم به زیان نگاهبانان کرسی ریاست جمهوری اش گردانده؛ آن کرسی که کمتر از سه سال از عمرش باقیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر