رادیو شخصی

انتظاری که من شخصا از فیس بوک داشتم؛ چیزی فراتر از جنس "وبلاگ نویسی" بود؛ یک فضای خودمانی و تعاملی تر، این که محدودیت های وبلاگ نویسی را کمتر داشته باشد. با این همه، فیلترینگ هولناکی که از سال گذشته روی فضای مجازی کشور چنبره زده، مانع شد تا من هم، مثل بسیاری، از خوبی های فیس بوک سهمی در خور ببرم ولی کجدار و مریز فیس بوکم را سر پا نگه داشتم. هر کسی حق دارد از فیس بوک خودش انتظار خاص خودش را داشته باشد و من، بر این اساس، نتوانسته ام با کسانی که از فیس بوک شان به عنوان یک رسانه یک سویه استفاده می کنند، نه توجهی به کامنت ها دارند و نه سئوال ها، کنار بیایم. در نتیجه روی فرندها حساسیت دارم؛ بی خیالی را با بی خیالی و "حذف" جواب می دهم. پریروز دیدم مهران مرتضایی عزیز هم به حس مشترکی پرداخته و البته اسم خوبی هم برای فیس بوک کسایی که با فیس بوک در جاده یک طرفه می رانند پیدا کرده؛ او نوشته بود: "همه ی کسایی رو که از فیس بوکشون به عنوان رادیوی شخصی استفاده می کنن و شونصد تا فرند دارن، از لیست دوستانم حذف کردم. ترجیح می دم با اون ها با ای میل ارتباط داشته باشم تا هر وقت با من حرف داشتن یا من باهاشون، میل بزنیم. سخنرانی هاشونو تو بلاگشون می خونم. این طوری کلی از دست شلوغی های به درد نخور صفحه ام خلاص شدم" ... من کاملا با مهران موافقم