"سنگ" را فراموش می کنیم

"سنگ" را هیچ وقت مواخذه نمی کنیم وقتی می خورد به شیشه، یا به پیشانی، و آن ها را می شکند و بعد، می افتد گوشه ای! می گردیم ببینیم این کدام دست بود که سنگ را برداشت و زد برای شکستن، برای زخمی کردن سر آخر هم می رسیم به این که "چرا؟" ... حسین قدیانی هم که این نوشته سراسر توهین را (+) نوشته و کیهان نیز بی ملالی بر کاغذی که پولش از خزانه ملت است، آن را به زیور (!) چاپ آراسته، همان سنگ هایی هستند که شیشه می شکنند، پیشانی می درند؛ باید سراغ "آیین"ی رفت که همه "حق" را، بی هیچ تخفیفی، از آن خود می داند و نه خود را سایه خدا، که معاذالله، گاه تدبیر خدایی را نیز سایه خود می داند! ... همه شرّ اند، همه حیوان اند، همه پست اند، همه نادان اند، همه فتنه اند، همه طلحه و زبیراند؛ جز خودشان. این "خود حق پنداری مطلق" است که سنگی مثل حسین شریعتمداری و حسین قدیانی را از زمین بلند می کند و می کوبد به هر آن چه شکستنی است ... و این بلایی نیست که فقط "کیهان"ی ها دچارش شوند؛ روزی اگر ما، منتقدان همه "کیهان" ها، گمان بریم که ما حق مطلق ایم، همه شرّ اند، همه حیوان اند، همه پست اند، همه نادان اند، همه دیکتاتوراند، همه معاویه و یزید اند الا خودمان؛ ما هم می شویم یک سنگ ... و در شهر سنگ ها هیچ شیشه و هیچ پیشانی زخم نخورده ای پیدا نخواهد نشد

لینک مرتبط امروز (+)