📌 بعد از ۹۶ در هیچ انتخاباتی شرکت نکردم؛ به راحتی و مصمم اما این بار بعد از یقین اولیه (برای تحریم)، مدام دچار تردید بودم؛ روزی در تایید تحریم و روزی در نزدیک شدن به رای دادن (ردش در توییت‌ها هست)!؛ نهایتا پنجشنبه عصر تصمیم قطعی گرفتم و رای ندادم. 🔗
📌 پیام تحریم انتخابات در دور اول صادر شد!
حالا و در دور دوم، رأی خواهم داد. 🔗
«پزشکیان»
رأی ندادن مشروعیت‌‌زداست به خصوص علیه نظامی که همیشه با "مشارکت بالای مردم در انتخابات" روی "گسل عمیق بین خود و مردم" سرپوش گذاشته (به مثابه مسکّن) ... اما همزمان، خیلی شبیه کاشتن دانه لوبیای سحرآمیز است؛ عمل کم‌زحمت (کنار زدن خاک و کاشتن لوبیا/در خانه ماندن و رای ندادن) برای رسیدن به نتیجه‌ای بزرگ (برداشت محصول و رسیدن به: بالای ابرها /به: دموکراسی لیبرال)؛ در بهترین حالت: لازم و نه کافی! بحران‌هایی سیاسی اخیر (اوکراین/اسرائیل/نزاع بیشتر سر برنامه‌های هسته‌ای) که ابعاد جهانی گرفته‌اند و معاملات سیاسی پی‌درپی قدرت‌های اروپایی با نظام نشان می‌دهد که این لوبیای سحرآمیز توجه آنها را از این پس حتی کمتر جلب خواهد کرد، مضافا پتانسیل اعتراض‌های خیابانی هم به نحو قابل ملاحظه‌ای خنثی شده. حالا (بعد از عدم مشارکت ۶۰ درصدی در دور اول که پیام آن (فارغ از توان پیامگیر در بهره‌برداری درست از آن) به روشنی ابراز شده) و کاشتن آن لوبیا(!))، کار باید با پس زدن نماینده رسمی هسته سخت قدرت در دور دوم کامل شود. سلب اعتماد به‌نفس جریان اقتدارگرا در دور دوم، محصول ارزشمندی خواهد بود که مشارکت کم در دور اول، بذر آن را کاشته است؛ به مثابه ارزش‌افزوده قابل اعتنای آن لوبیای کاشته شده که البته قطعا ما را به بالای ابرها نخواهد برد.
رای در دور دوم (به پزشکیان) کارت دوم بازی است!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر