پیروزی
دوباره روحانی در انتخابات بسیار گواراست؛ نه صرفا از آن رو که در این 4 ساله نشان
داد با وجود حجم وسیع ویرانی‌ها، هنوز راه نجات و امید باز است و با این پیروزی، طی
این طریق در 4 سال آینده، مورد تایید ملت و ضروری است (و بی‌تردید با رفع کاستی‌های
4 سال سپری شده)، بلکه از آن رو که نه تیرهای رقیب و نه در باغ سبز نشان‌دادن‌هایش
به اعتبار اوضاع نامساعد معیشت مردم، نتوانست کاری از پیش ببرد.
باید
قبول کرد کار روحانی 96 بسیار دشوارتر از کار خاتمی 76 بود؛ خاتمی دولت مستقر نبود
و روحانی 4 سال زمامدار بود و املای نوشته داشت وقتی «تیرِ رقیب»، ترساندن مردم از
آسیب‌هایی بود که خاتمی 76 و روحانی 96 می‌خواستند نصیب دین مردم کنند! مدام به مردم
القا کردند که این‌ها آمده‌اند دین‌تان را به تاراج ببرند و شما باید بترسید. قول
اشتغال و صدقه‌ی بی‌حساب هم به کار نیامد، همان‌طور که آویختن از فساد دامن‌گیر
برای کوبیدن دولت روحانی وقتی دامن ِ و دستان خودِ رقیب، آغشته تباهی و فساد بود.
اصولگرایان
بی‌چاره شده‌اند؛ نه بانگ قیمومیت‌شان بر دین خریداری چنان دارد و نه غرش «دنیای‌تان
را آباد می‌کنیم»! اصولگرایان فقط در فقره قوه مجریه البته ناچار از رقابت‌اند آن‌هم
با دایره‌ای تنگ از مشمولان رقیب؛ صدا و سیما و قوه نظامی-سیاسی-فرهنگی-اقتصادی و
عدلیه را هنوز در کف اختیار دارند و سُفره قوه مقننه و خبرگان هم بی‌زحمتی نه
چندان، به سعی شورای نگهبان، عموما و مجموعا، مطلوب از کار در می‌آید! همین در کف
اختیار داشتن‌های بی‌زحمت چشمِ دل‌شان را می‌بندد و از این گذر، هم خود زیان می‌بینند
و سربازان‌شان سرخورده می‌شوند و هم منابع کشور به درّه‌ی هدر می‌رود.
خوشی
پیروزی روحانی، البته از یادمان نمی‌برد که دستان سعودی‌ها و ترامپ چطور امروز
یکدیگر را می‌فشارد درحالی که هر دو، از ایرانِ آباد منزجرند و ماجراجویی‌های
انقلابی چه بی‌زحمت می‌تواند آنها را خشنود سازد و هیزم به آتش‌شان بیفکند.
در تلگرام: +
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر