آن خط ِ سفیدِ لاغر در مرکز تصویر، ابر نیست. ردّ دود هواپیما
است، تنها چند دقیقه بعد از دور شدن هواپیما. این رد، باران ندارد ... هواپیما اما مسافر دارد؛ می‌برد و می‌آوردشان؛ مسافرانی
که گاه خود، همه باران‌اند؛ پر از زندگی، پر از نشانه دوستی آسمان و زمین ... و گاه:
دور ِ دور؛ مثل باران‌هایی که نمی‌بارند و با ابرهایی می‌روند که فقط رد شدن از بالای
سر آسمان شهر را بلدند.
.
... گاهی به آسمان نگاه کن.
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر