این شکاف بزرگ

این روزها کشورهای اروپایی و به خصوص کشورهای موسوم به منطقه یورو دچار مشکلات مالی و اقتصادی بزرگی هستند. بر خلاف مدیران سیاسی و اقتصادی ما، مسند نشینان اروپایی وجود مشکل را تکذیب نمی کنند و بی هراس از دوره گردی گزارشگران رسانه ملی جمهوری اسلامی که این سو و آن سو در حال کشف و پخش اخبار فلاکت و بدبختی همه مردم جهان، غیر از مردمان کشور خودشان هستند، اوضاع بد اقتصادی و گاه خطای محاسباتی خود را می پذیرند. مردمان شان نیز بر خلاف مردم ایران، در قبال طرح های ریاضتی، که شاید با طرح های ریاضتی اقتصادی ایران، به خصوص در قالب طرح هدفمند کردن یارانه ها، قابل مقایسه هم نباشد، "سکوت" پیشه نکرده اند و از متهم شدن به ضدانقلابی بودن و فتنه گری هم مصون اند. آن چه این شکاف بزرگ را پدید آورده، ترس مدیران عالی رتبه کشورهای اروپایی از رسوایی خود و احزاب شان به خاطر فاش شدن دروغگویی و فسادشان نزد افکار عمومی و البته وجود جامعه مدنی متشکل از اتحادیه های مستقل و مختلف صنفی در این کشورهاست که به چشم بر هم زدنی می تواند مردم را برای اعتصاب و تحصن و راهپمایی دور هم جمع کنند. اینجا اما حتی دروغ های لو رفته نیز کسی را شرمنده نمی کند، هر نوع تشکل مدنی به شدت زیر سیطره نهادهایی است که خود اجازه ندارند از دروغگویی و فساد احساس شرم کنند و اجازه پرخاش بر دروغگو را نیز نمی دهند. حتی اگر نبود این حرف امام علی (ع) که گفت: "راستگو در آستانه نجات و بزرگواری است و دروغگو در لبه پرتگاه و خواری"، باز صفحات تاریخ گواهی گوارایی برای خو گرفتگان به دروغ نداشت.

.

.

.