چهارپاره – 49

(1)

خیابان های کشور، ملک اختصاصی نظام است؛ این را وقتی بخواهی توی آن راه بروی و داد بزنی و چیزی بالای سرت ببری و اعتراض و انتقاد داشته باشی، می فهمی؛ اگر دادت، بوی سیاست بدهد، زودتر می فهمی، تازه فریادت صنفی هم باشد، قبل از آن که حرف اصلی ات را بزنی، باید ثابت کنی که با نظام سیاسی کاری نداری؛ خیلی هم اُکی است. این اواخر البته معلوم شده این کار را قبل از آب بازی در پارک، و خواندن دعای کمیل در خانه، و پهن کردن سفره افطاری هم باید انجام دهی؛ آن "اُکی" را عرض می کنم. با همین قرائنی که اصلا محرمانه هم نیست، باور خودجوش بودن تهاجم به سفارت انگلیس در قلب تهران، به هیچ وجه آسان نیست. اینجا یا چیزی نمی جوشد، یا وقتی جوشید مجوز دارد، اگر ندارد؛ خونشان می شود پای خودشان. عکس بالا درجه خودجوش بودن حمله به سفارت انگلیس را نشان می دهد، آن پلیس های توی عکس، یعنی ماکت راهنمایی و رانندگی بودند؟!

.

(2)

اقدام فوری وزارت خارجه در محکوم کردن تعرض به سفارت انگلیس، کار خیلی درستی بود. این البته نیمی و شاید هم کمتر از نیمی از راه جبران در قالب "بیانیه" است؛ اقدام مشابه سپاه، با توجه به میدان دار بودن بسیج دانشجویی در ماجرای دیروز، مکمّل اقدام وزارت خارجه خواهد بود

.

(3)

بر نمایندگان مجلس حامی حمله به سفارت انگلیس حرجی نیست. کلا نماینده ها در اظهار نظر آزادتر از دولتمردان هستند. نزدیکی انتخابات هم البته قابل توجه است، به هر حال نافتنه گر و ناانحرافی بودن را هر چه بیشتر ثابت کنند، خیالشان آسوده تر است!

.

(4)

و اما آخر؛ یک جورهایی به نظرم می رسد این ماجرا دامی بود که "روباه پیر" تدارک دیده بود و معترضان دیروز و آمرانشان، عین زاغکی با قالب پنیری در دهان، ناخواسته در آن فرو رفتند. اقدام انگلیس در پیشگامی در تحریم بانک مرکزی، آشکارا تحریک کننده بود، واکنش تهاجمی اش به مصوبه مجلس هم آشکارا تحریک کننده بود(+) ... و خب! تحریک شدند؛ حالا جهان (جایی که باید برای اجماع در ضدیت با ایران آماده شود) با کشوری مواجه است که از اجرای قانون ساده و البته مستحکم بین المللی هم در ناف پایتخت خودش ناتوان است.

.
.

این پست در کلمه(+)

.