چرا نگران دانشجویان انگلیسی شده اند؟

اقدام صدا و سیما و دیگر رسانه های "همسو" و "همسود" و "هم سر"، و البته بسیج دانشجویی، در محکوم کردن برخورد پلیس لندن با دانشجویان معترض به افزایش سه برابری شهریه های دانشگاه ها، که جراحت های گزارش شده آن ها در برابر جراحت دانشجویان ایرانی، به حساب جراحت نیست اصلا، آن هم با صدور بیانیه و انتشار گسترده تصاویر دانشجویان زخمی انگلیسی، در همان راستایی صورت می گیرد که اسمش را گذاشته اند "سیاست تهاجمی". چند سال قبل هم وقتی پس از ماجرای قتل زهرا کاظمی در زندان اوین، تلاش کانادا برای محکوم کردن نقض حقوق بشر در ایران به نتیجه رسید، جمهوری اسلامی هم بلافاصله پیشنهاد داد قطعنامه ای در محکومیت نقض حقوق "سرخ پوستان بومی کانادا" تصویب شود که البته به نتیجه نرسید! نهایت نتیجه مطلوب این نوع اقدام ها در نظر طراحان آن این است که بگویند "شما که خودتان هم بعله!". یعنی اصلا کاری به "عمل" ندارند، که ستمی روا می شود یا نه، همه ی فکر و خیالشان "عامل" است که بخواهند او را به زعم خودشان رسوا و سپس همراه خودشان بکنند. تهش می خواهند ثابت کنند که "ما هم یکی عین خودتان؛ فضولی کنید، فضولی می کنیم". بسیج دانشجویی برای حمله پلیس تایلند و برمه به مردم، بیانیه داد؟ نداد؛ چون آن ها هم علیه وقایع ایران در سال قبل بیانیه ندادند. این ها برای سرکوب مخالفان چاوز یا کشتار مسلمانان چین و مردم معترض کشورهای آسیای مرکزی بیانیه می دهند؟ نمی دهند خب! این یک معامله پایاپای اربابان قدرت و سیاست است؛ "نگو تا نگم"، "گیر بدی، گیر می دم"، "می زنی خب بذار ما هم بزنیم"، "باشم تا باشی".

تهاجم این جوری، تهاجمی است که همه سلاح اش از جنس "سپر" است و سپر برای سر و تن سلامتی ِ "خود" است نه زخم زدن بر تن دشمن و حریف. انگلیسی ها خودشان هم خوب می دانند این را.