۱۳۸۸ دی ۲۵, جمعه

یک سالگی یک رسانه


بیست و پنجم دی ماه سال قبل، در چنین روزی، شبکه تلویزیونی بی.بی.سی فارسی رسما آغاز به کار کرد.
این شبکه بی تردید یک "اتفاق مهم" در دنیای نه چندان متنوع رسانه های فارسی زبان دنیا بود و همچنان هست. برای شناخت بهتر رویکرد حرفه ای این شبکه، هم می توان برتری های کاملا مشهود آن را نسبت به رقیب پرسابقه ترش، یعنی تلویزیون صدای آمریکا، مرور کرد و هم به صورت مستقل به عملکرد آن پرداخت؛ هم عملکرد در حوزه فرم و شکل برنامه ها و هم محتوا و سوگیری آن.
برنامه های بی.بی.سی متکی به فضای بسته استودیوها و گویندگان جدی و گاه اخمو نیست، تحلیل گرانش به فضای واقعی ایران نزدیک و تا حد زیادی متنوع اند؛ بی.بی.سی هم برای بررسی انتخابات کارشناس دارد و هم برای بررسی سقوط هواپیما کارشناس ایرانی هواپیما را به استودیو می کشاند. اگر قرار باشد من یک جایزه به بی.بی.سی بدهم این جایزه را تقدیم خواهم کرد به گفتگویی که بی.بی.سی سال گذشته در جریان حمله گسترده نیروهای اسراییلی به مردم غزه بین یک تبعه اسراییل، مناشه امیر، و یک مخالف سرسخت اسراییل به صورت زنده پخش کرد. این شبکه با "نوبت شما" مخاطبان را بیش از پیش به خود نزدیک و آنها را به ابراز نظر ترغیب کرد تا فقط شنونده و تایید کننده نباشند. لذت دیدن برنامه مستند – داستانی را به مخاطبانش چشاند و به مقوله "خبر فوری" توجه نشان داد؛ به این معنا که باور داشت مردم از او انتظار خبر تازه و فوری دارند و لازم نیست تا ساعت پخش خبر به انتظار بنشینند. برنامه های بهزاد بلور دیدنی و واقعا جذابیت های بصری زیادی دارد. گویندگان و مجریان برنامه هایش جوان اند، و این یک امتیاز است، اگر که بی تپق نیستند. حتی فونت فارسی استفاده شده در لوگوی شبکه و خبرهای زیرنویس و عنوان و معرفی برنامه ها اختصاصی و زیباست. از برنامه هایی که در آن مجریان هم دیگر را تایید می کنند و به شیوه شب نشینی اداره می شود در بی.بی.سی خبری نیست.
این ها البته به این معنی نیست که این شبکه بی نقص و ایراد است ولی کجا دیده اید روز تولد کسی عیب هایش را ردیف کنند؟!

۱ نظر: