تنش "سیاسی" بین دو کشور مهم اسلامی، یعنی مصر و الجزایر، سر بازی فوتبال و راهیابی یکی به جام جهانی فوتبال و حذف آن دیگری، آن قدر غم انگیز نیست که وحدت روزافزون اروپا را، ما هم به شادمانی ننشینیم. اروپایی ها حالا برای کل اتحادیه شان کسی را هم شأن رییس جمهور برگزیده اند. به همان اندازه که مصری ها، با آن سابقه در تمدن و اثرگذاری بر جوامع عرب، و الجزایری ها، با آن تاریخ پرخون و درد در راه استقلال و آزادی، به جان هم افتاده اند سر توپ و آبروی هر چه آدم و مسلمان و عرب است را برده اند، اروپایی ها، با آن سابقه مشعشع در دو جنگ جهانی، با این کارشان ثابت کردند که هنوز برای "انسان" جای امیدواری هست، ثابت کردند که "انسان" ها می توانند با همه اختلافاتشان، راهی به سوی "یکی"شدن باز کنند و سوار اسب آرزوها، تا افق بتازند! سرشان سلامت که انسان را در جنگ با شیطان، که نانش را در تنور اختلاف ابنای بشر می پزد، رو سفید می کنند!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر