بیانیه چهاردهم؛ بی نیازی جنبش سبز از قدرت های بیگانه

امروز، شنبه، و چهار روز مانده به 13 آبان، بیانیه چهاردهم میرحسین منتشر شد.
متن این بیانیه همچون دیگر بیانیه های میرحسین، گذشته از متن روان و موزون اش، به طور قابل توجه و شدیدی "امیدوار کننده" است! به نظرم می رسد اصلا نمی توان در مجال کوتاه وبلاگی به آن پرداخت. بخوانید و خودتان حس تان را صاحب شوید! همین اندازه بگویم که تاکید فراوان میرحسین به طی مسیری عقلایی و دوری از افراط، و مهم تر از همه اشاره دوباره به جاری شدن الزام های جنبش در "زندگی افراد"، بسیار امیدوار کننده است؛ از آن رو که، به نظر من، نشان دهنده آن است که میرحسین در صدر جنبش، بر اهمیت ریشه دار بودن آرمان های جنبش در زندگی تک تک افراد جامعه باوری عمیق دارد. او پیشتر در بیانیه یازدهم به طور مفصل تری به این موضوع پرداخته. این کاستی، این بی ریشگی یک جنبش در زندگی افراد جامعه، همان بلای دو انقلاب بزرگ مردم ایران در یک صد ساله اخیر است که باعث شد با وجود تغییر در نظام سیاسی حاکم، در ماهیت زندگی مردم انقلابی پدید نیاید و برخی نواقص عمده نظام های ساقط شده، بازتولید شود.
*
یک نکته فرعی ولی مهم موجود در این بیانیه، اشاره میرحسین است به نقش قدرت های خارجی در جنبش سبز. او هم هشداری ملایم می دهد که همین دولت های بیگانه "اگر لازم باشد با وجدانی آرام بر سر جنبش امروز ایرانیان پشت میز معامله می‌نشینند و به همان مقدار آزادی و توسعه سیاسی که در کشورهای همسایه‌ وجود دارد برای ملت ما قناعت می‌کنند" و بلافاصله نیز از این قدرت ها اعلام بی نیازی می کند و می نویسد؛ "در این قناعت قابل سرزنش نیستند. این ما هستیم که اگر مصالح خود را به درستی تشخیص ندهیم باید ملامت ‌‌شویم".
میرحسین عاقلانه بالش نرم حمایت قدرت های خارجی از جنبش سبز را از زیر سر مردم کنار می کشد و البته این قدرت ها را مقصر هم نمی داند؛ آن ها ملزم به تامین منافع خودشان هستند نه ما!