امیرحسین کامیار عزیز نوشته:
تماشای شبکه‌هایی شبیه ایران‌اینترنشنال یا صدای آمریکا و به شدت کمتری بی‌بی‌سی فارسی، مثل زندگی در یک اتاق گاز تدریجی است. انگار که چند ساعت در روز کسی مقابلت بنشیند و بگوید: تو بدبختی، خیلی بدبختی؛ گوش کن یارو هیچ‌وقت هیچ چیز درست نمی‌شه، تو در فساد اقتصادی غرق می‌شی یا در آلودگی محیط زیست دفن می‌شی، بدبخت، با توام بدبخت.
شما سالم‌ترین ذهن و شاداب‌ترین روحیه را ببرید در این اتاق‌های گاز، بعد یک هفته آدم نفرت‌زده‌ی خشمگینِ عاصیِ مایوس تحویل بگیرید. از مشتریان دائمی این شبکه‌ها چندباری پرسیده‌ام اینها چیزی هم می‌گویند که خودتان ندانید؟ یعنی ناکارآمدی و فساد و بی‌عدالتی را خودتان با گوشت و پوست‌تان حس نمی‌کنید و لازم است مثلا ایران اینترنشنال بهتان هفت روز هفته یادآوری کند؟ کاری که اینها با جان آدمی می‌کنند رسما مهیب است و چاره‌اش البته که حذف و سانسور نیست. در غیاب یک چاره جمعی خودمان کاش کمی از سلامت ذهن و روح‌مان مراقبت کنیم
برای او نوشتم:
امیرحسین عزیز!
اول اینکه امیدوارم کسی از یادداشت‌ات این برداشت رو نکرده باشه که «رسانه باید "بی‌طرف" باشه»! "رسانه بی‌طرف" ارزش دیدن و خوندن نداره! رسانه باید "باطرف" باشه اما اون چیزی که مهمه اینه که برای این باطرفی "گزارش و تحلیل عاقلانه و مستند" تهیه و تحویل مخاطب بده؛ گیریم همه ناامیدکننده و "ناامیدی" البته که می‌تونه مایه جست‌وجو برای راهی درست باشه. جنس اشکالی که در کار رسانههای فارسی‌زبان دیده‌ای در کار رسانههای رسمی جمهوری اسلامی هم هست؛ جایی که مکرر روی ویرانی‌ها رو استتار می‌کنند و "امید کاذب" می‌دهند. به گمانم مهم‌ترین ستون‌های امیدواری و اصلاح در چهارچوب فعلی کشور فروریخته‌اند و حالا القای "امید" نهایتا یک "تخدیر مسموم" است؛ به مثابه تشویق به ادامه راه‌پیمایی در تونلی که بن‌بسته. شخصا به دوستانم توصیه می‌کنم هیچ‌گاه فقط رسانههای آن‌سوی مرز یا فقط رسانههای رسمی این سوی مرز رو دنبال نکنند و دوم اینکه باید امیدوارم باشم از این یادداشت خوبت کسانی این برداشت رو نکنن که "بی‌خیال اخبار، فقط فان!". اون چیزی که مهمه "سواد رسانه‌ای" است؛ داشتن نگاه انتقادی به همه ورودی‌های مغز...ارادتمند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر