پله‌هایی که می‌فهمند

   عکس‌ها را ببینید؛ عکس کابینه دولت‌های مختلف است، از کابینه حسنعلی منصور و هویدا در سال 43 (پنجاه و شش سال قبل)، تا کابینه بازرگان و مهدوی‌کنی و رجایی، هاشمی، خاتمی، احمدی‌نژاد و روحانی. محل همه عکس‌ها یکی است؛ پله‌های دفتر نخست‌وزیری که بعدها شد: نهاد ریاست‌جمهوری.  از بسیاری دیگر از دولت‌ها – به خصوص در قبل از انقلاب - عکسی پیدا نکردم ... احتمالا این پله‌ها خیلی بهتر از خیلی‌ها از قاعده ناگزیر "نماندن" خبر دارند و آن را می‌فهمند! روی این پله‌ها، در فضایی بسیار محدود، کلی آدم آمده و عکس گرفته و رفته‌اند و پیش از رفتن، در جلسات‌شان تصمیم‌هایی گرفته‌اند که زندگی پدران و مادران‌مان و همه ما را متاثر کرده. همه می‌روند، حتی کسانی که "خودشان" نمی‌‌روند، زور مردم یا زور حضرت عزرائیل برده و می‌بردشان اما اثر آن تصمیم‌ها که زندگی‌های بسیاری را تا همیشه متاثر کرده و خواهد کرد، باقی می‌ماند. به همین خاطر است که قاعده "نماندن"، باید وجدان ِ سواران ِ آن پله‌ها را همیشه بیدار نگه دارد که مدام از خودشان بپرسند که «از  خدای مردم و آیندگان تحسین می‌خریم یا نفرین؟» ... آنهایی که می‌آیند و "خودشان" نمی‌روند، گو در آشکار مسئولیت خودشان را پذیرفته باشند یا نه، البته بار سنگین‌تری دارند؛ پای معامله تحسین و نفرین‌های عمیق و وسیع‌تری می‌نشینند!