"دیوهای خوش‌پوش" گلی ترقی عزیز، مجموعه شش داستان کوتاه است. از توصیف آقا احسان رضایی درباره کتاب‌های خانم ترقی، با اشاره‌ای به همین کتاب، خیلی خوشم آمده بود. خبر از انتشارش داده بود؛ گرفتم. داستان اول (ملاقات با شاعر) را نمی‌دانم کجا، ولی قبلاً خوانده بودم. دوباره نخواندم‌اش. داستان پنجم را هم قبلا جایی خوانده بودم: "میس دانر و پسرهای کلاس‌سنگی"؛ اما آن قدر زیاد خوب است که به دوبار (و چه دیدی؛ شاید به سه و چهار و پنج بار) خواندن‌اش هم بیارزد. خواندم و بعد به خاطر همین داستان، "دمیان" هرمان هسه را سفارش دادم. از علی آقا پرسیده بودم کدام ترجمه دمیان خوب و معتبرتر است؟ و برایم نوشته بود: "شریفیان" ... حالا منتظرم "دمیان" برسد ... تکه‌های بزرگی از دلم پیش آثار گلی ترقی جا می‌ماند. چقدر دوست دارم برای یک بار هم که شده، ببینم‌اش، دست‌اش را و پیشانی‌اش را ببوسم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر