زوال

دیوارها که نزدیک‌تر می‌شوند و سقف که کوتاه، لااقل باید گوشی باشد برای کلمات و برای حرف‌ها؛ "چاهی" حتی. باید دلی باشد برای "همدلی". زوال، تنهایی ِ مکرّر است و دستان کوتاه و خالی بودن همه پُرهایی که گوش نداشتند، دل نداشتند و چاهی به تو نشان ندادند. باید برگردی. بالاخره باید برگردی. نجات دهنده در آینه است. نور بخواه. آینه بخواه. روزگار گوش و چاه و دل تمام شده بود و تو مکرر تخدیر کرده بودی خودت را و همه جان و تن‌ات را. آن که به تو نور و آینه داد را دوست بدار. «وسیع باش، و تنها، و سر به زیر، و سخت»؛ "زوال" تکرار چرخیدن به دور خود بود ... زیر پا، آن گوشه، از روزنی، نوری پیداست؛ حفره‌ای است انگار ... وَ انْقَطَعَ الرَّجآءُ وَ ضاقَتِ الاَرْضُ وَ مُنِعَتِ السَّمآءُ ... چه بار بزرگی بر دوش ...

by: Jean-Claude Coutausse