✍️ یادداشتم در شماره
امروز روزنامه قانون:
اتحادی
که در شادی مردم ایران در اقصی نقاط جهان در پی پیروزی تیم ملی فوتبال در برابر تیم
ملی مراکش رخ داد، بار دیگر علاوه بر
برجسته کردن نقش ورزش در ایجاد همبستگی ملی، توجه بسیاری از ناظران را به نیاز
عمومی به «شادی ملّی» جلب کرد.
رییس
سابق دانشگاه هاروارد (دِرِک باک) در کتاب
خود («سیاست شادکامی» به ترجمه‌ی نرگس سلحشور) از جمله درباره تجربه شادی‌آفرینی
در کشور بوتان، به تدبیر سران این کشور پرداخته؛ آن‌جا که فقر اقتصادی امان مردم را
بریده بود و آنان برای بالابردن امید به زندگی، جمعی از فیلسوفان اخلاق را ماموریت
می‌دهند تا برای بالا بردن «شادکامی ناخالص ملی» طرح و برنامه دهند. شادی‌ملی و
نقش آن در بالابردن سطح رواداری اجتماعی، به خصوص
وقتی فشارهای اقتصادی پایه‌های اعتماد و همبستگی ملی را نشانه رفته است، باید
که نهادهای تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیر را متوجه «تدارک شادی ملی» کند. احتمالا موفق‌ترین
پیش‌بینی برای شناخت موضعی که ملت از قِبل آن، بی‌اعتنا به علائق سیاسی‌شان، شادی
خود را در آن پیدا می‌کنند، پیش‌بینی کسانی است که انگشت روی «ورزش» می‌گذارند آن‌جا
که نمایندگان کشور، در صحنه‌های بین‌المللی، از مرزهای عادی حضور و رقابت‌های دیروز عبور، و غرور و
خوشحالی ملی را احیا می‌کنند. ساخت و پخش
برنامه‌های مفرح تلویزیونی و سینمایی و بروز دادن نشانه‌های اعتماد به شأن و شخصیت
مردم (مثلا در فقره حل «مشکل» حضور بانوان و خانواده‌های تماشاگر در ورزشگاه‌ها و
بطلان علایق و سلائق منطقه‌ای در صدور جواز بهره‌بردن مردم از شادهای مشروع) و سیاهه‌ای
بلندبالا از این قبیل تمهید شادی‌های ملی است که هیچ‌کدام برای «اتفاق افتادن»،
معطل امضای هیچ اجنبیی، پای هیچ بیانیه و اعلامیه‌ی لغو تحریمی نیست و به احیای
سرمایه اجتماعی ارکان مدیریتی و حاکمیتی کشور نیز کمک بسیار می‌کند؛ اگرچه نه به
فوریت.
🔺 پیوند
به پی.دی.اف صفحه: +
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر