1) مسئله
تعداد‌موشک‌ها و تعداد تلفات و درصد موفقیت
اصابت‌ها نیست؛ مهم‌ترین، غم‌انگیزترین و در عین‌حال ترسناک‌ترین مسئله این است که
حضرات، از هر طرف، مشکلات و «مسئله»های داخلی خود را پشت‌پرده شرایط جنگی و «مقطع
حساس کنونی»، مخفی می‌کنند تا به‌راحتی و دلبخواه، کنترل یا حتی سرکوب کنند.
2)
مسعود بهنود خوب نوشته: «مادر بمب‌ها افغانستان را از شر تروریست‌ها خلاص نکرد، عراق ویران و
زادگاه داعش شد اما سلاح کشتار جمعی دروغ بود، تازه امروز بازرس رفته سوریه ببیند
منبع بمب‌شیمیایی کجاست. امریکا و ۲ قدرت جهانی توپ خالی در کردند. مرگ بر استبداد
ملی و مرگ براستبداد جهانی.»
3) 29
مرداد سال گذشته، رسانه‌ها به نقل از سردار قاسم سلیمانی نوشتند: «برخی از دوستان
در سطوح عالی داخل و خارج اذعان می‌کردند که وارد سوریه و عراق نشوید و محترمانه
از انقلاب دفاع کنید. یک نفر گفت یعنی ما برویم و از دیکتاتور دفاع کنیم که رهبر
فرمودند وقتی به کشورهایی که با آن‌ها ارتباط داریم (آیا) نگاه می‌کنیم، چه کسی دیکتاتور
است و چه کسی نیست؟ ما مصالح را نگاه می‌کنیم.»
دیروز
آیت‌الله خامنه‌ای تاکید کردند: «دیکتاتورها در هیچ کجای دنیا کامیاب نخواهند شد.»
4) یک
کارشناس مسائل خاورمیانه همین پنج‌شنبه گذشته در
روزنامه همشهری نوشته بود: «روسیه را نمی‌توان بخشی از محور مقاومت دانست.
محور مقاومت دارای یک تضاد تعریف شده با اسرائیل است اما روسیه به هر حال با اسرائیل
دارای روابط رسمی است. دو طرف سفیر مبادله کرده‌اند و بخش قابل توجهی از جمعیت
اسرائیل، روس‌تبار هستند. نباید فراموش کرد که روسیه هم‌پیمان ایران و سوریه است
اما هم‌پیمان علیه نیروهای تکفیری و تروریستی، نه رژیم صهیونیستی.»
5)
تنها 3 کشور از 15 کشور (با احتساب خود روسیه) در شورای امنیت، سمت رای و نظر روسیه
ایستادند وقتی این کشور حمله به سوریه را به شورای امنیت کشانده بود تا از آن،
محکومیت حمله را بگیرد (پیش‌نویس روسیه ۳ رای موافق (خود روسیه با چین و بولیوی)، ۸ رای مخالف و ۴ رای ممتنع گرفت).
این یک شکست دیپلماتیک سنگین است(+). البته روسیه خود تاکنون 12 بار از حق وتو به نفع
حکومت بشار اسد در شورای امنیت استفاده کرده است. این آمار و ارقام نشان می‌دهد
سوگیری‌های بین‌المللی به نفع بشار اسد نیست.
6) آیت‌الله
خامنه‌ای در پیام نوروزی 95 خود تاکید داشتند که «مسئله اقتصاد در اولویت اول است»،
دیروز هم در تحلیل مسائل منطقه و جهان گفتند: «هر جا مظلومی نیازمند یاری باشد،
جمهوری اسلامی در آنجا حاضر خواهد بود.»
سوالی
که پیش می‌آید این است: اگر بین اقتصاد (رفع بیکاری و ایجاد رونق) و حمایت از
مظلوم، ناگزیر از انتخاب «یکی» باشیم، کدام را انتخاب می‌کنیم؟ به بیانی دیگر اگر
حمایت از مظلوم، به طریقی، منجر به فشار اقتصادی شود و این فشار خود را به صورت
افزایش نرخ بیکاری و گرانی و رکود خود را نشان دهد، آیا حمایت از مظلوم ادامه
خواهد داشت؟
7)
سهند ایران‌مهر توییت کرده: 70 فروند از موشک‌های شلیک‌شده به سوریه موشک کروز «سایه
طوفان» بوده و قیمت هر کدام یک‌میلیون و 125 هزار دلار.
8)
خاورمیانه همچنان غرق جنگ و نزاع باقی می‌ماند. مردمانی کشته و آواره می‌شوند و
بسیار بیشتر از این‌ها، فقیر و فقیرتر. آیت‌الله جوادی آملی همین چند روز پیش گفت:
«اگر سهل‌انگاری در بخش‌های مدیریتی و اقتصادی کشور صورت بگیرد، آسیب دیدن دین
مردم قطعی است.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر