علی بهرامی یک نانواست در خرمدره؛ شهری ٧٠ هزارنفری در ٩٠ کیلومتری
زنجان. اگر اهل توییتر و تلگرام بوده باشید، لابد در این یکی، دو روز گذشته، عکسی از
او را مقابل نانوایی‌اش دیده‌اید که زیر آن نوشته شده بود: «یک نانوا در شهر خرمدره
(استان زنجان)، اگه نون رو داخل نایلون پلاستیکی نذاری، دوتا نون اضافه رایگان میده».
خیلی از کاربران شبکه‌های اجتماعی «کامنت به ستایش» گذاشته بودند! دیروز تلفنی با او
صحبت کردم. خوشحال بود از بازتاب ایده‌ای که به اجرا گذاشته و می‌خواست که حمایت شود.
او در نانوایی خود حق انتخاب را از مشتری سلب نکرده، ولی این جایزه را از محل درآمد
خود کنار گذاشته که در صورت استفاده‌نکردن مشتری از نایلون پلاستیکی، دو نان رایگان
به مشتری بدهد؛ به‌این‌ترتیب او برای هربار استفاده‌نکردن از نایلون پلاستیکی، ٣٢٠
تومان جایزه می‌دهد! علی بهرامی یکی از موفق‌ترین نمونه‌های حضور داوطلبانه مردم در
پاسداری از سلامت و محیط‌زیست است. خوشبختانه در سال‌های اخیر با سرعت بسیاری سطح نگرانی
و دغدغه‌های زیست‌محیطی نزد جامعه افزایش یافته است، اما آنچه مورد «علی بهرامی» (و
امثال آن) را شاخص می‌کند، فراتررفتن از نگرانی صرف و صورت‌دادن اقدامی عملی و مستمر
در حد بضاعت کسب‌وکار برای فرهنگ‌سازی است. فارغ از نقش مبنایی نهادهای حاکمیتی برای
سامان‌دادن به این اوضاع، لااقل برای کاستن از سرعت تخریب محیط‌زیست، ضروری است از
پتانسیل علاقه‌مندی داوطلبانه شهروندان به حفاظت از محیط‌زیست حمایت کرده و مجالی فراخ
برای تشویق، معرفی، تربیت و راهنمایی این استعدادها و قابلیت‌های اجتماعی فراهم شود.
یادآوری این نکته که علی بهرامی تا دوم ابتدایی بیشتر درس نخوانده، ولی ارتباط خود
را با مطالعه حفظ کرده، احتمالا برای متولیان امر، بخشی از نقشه راه را واضح‌تر می‌کند.
همچنان که از یاد نمی‌بریم «ما اغلب تصمیماتی می‌گیریم که بر مردمانی در آینده دور
تأثیرگذار است، درحالی‌که این مردمان، امروز برای دفاع از خودشان حضور ندارند.»
این یادداشتم در روزنامه شرق: +
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر