احتمالا آیت‌الله احمد جنتی باید آخرین کسی باشد که بگوید:
«دشمنان باور نمی‌کردند مردم مسلمان ایران بتوانند پس از پیروزی انقلاب اسلامی اینچنین
با قدرت به مسیر خود ادامه دهند»؛ چرا؟ چون اگر دبیر شورای نگهبان این حرف و ادعا را
باور داشت، نباید آمر و عامل محدود و محدود کردن حق انتخاب مردم در انتخابات مختلف
می‌شد؛ اگر مردمی که با «قدرت» در «مسیر» مورد قبول امثال آیت‌الله جنتی هستند، در
اکثریت بودند نباید راه ورود به عرصه انتخابات (مجلس خبرگان رهبری، مجلس شورای اسلامی
و ریاست‌جمهوری) چنین، به خصوص برای مخالفان و حتی منتقدان سیاسی جناح مورد ستایش و
حمایت آیت‌الله جنتی، تنگ و ناهموار می‌بود! نشانه «باور قلبی» به ادامه مسیر توسط
مردم، «اعتماد به انتخاب اکثریت» است. تلخی ماجرا اما این است که هم «مردم» و هم «دشمن» ملتفت ماجرا هستند؛ اینکه
مردم ِ الان، همان مردم ِ مسیر بعد از پیروزی انقلاب نیستند و چنین اظهاراتی اگر «فریبِ
خود» تعبیر نشود، تعارفی بیش نیست. مشابه این وضعیتِ تفاخرآلود را بسیار شاهد بوده‌ایم؛
وقتی پیام مستقیم و غیرمستقیم مردم در انتخابات مختلف نادیده گرفته می‌شود و «حرف مردم»،
می‌شود حرف کسانی که در راهپیمایی‌های سازمان‌دهی شده‌ی پرسروصدا، به دلخواه یا به اقتضا و الزام شغل و
منصب‌شان، راه خیابان‌های روشن، پردوربین و بی‌باتوم را پیش می‌گیرند.
در تلگرام +
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر