کجاست بام بلندی؟
و نردبام بلندی؟
که بر شود، وَ بماند بلند بر سرِ دنیا
وبر شوی، وَ بمانی بر آن و ُ نعره برآری:
«هوای باغ نکردیم وُ دور باغ گذشت! ...»
این شعر را منصور اوجی، بار نخست در شب اول شب‌های شعر گوته
در تهران (مهرماه 1356) خواند.
در این باره برای مجله "اندیشه پویا" (شماره 39)
نوشته بود:
«پنج شعر نیمایی خواندم و یک غزل و آخرین شعری که خواندم شعر کوتاه پنج
سطری «هوای باغ نکردیم» بود. هوا بارانی شده بود که آمدم و بین خانم (سیمین) دانشور
و اخوان (ثالث) نشستم. به محض نشستن اخوان بلند شد پیشانی مرا بوسید و گفت: اوجی
این شعرت را بنویس و به من بده که عجیب بیانگر روزگار تباه شده من است و من نیز در
زیر نم‌نم باران چنین کردم و شعر را نوشتم و آن را بوسیدم و دو دستی تقدیم به
اخوان کردم و بعدتر فهمیدم که این شعر بیانگر روزگار تباه شده خود من است و بعدها
وقتی (هوشنگ) گلشیری برگزیده‌ای از شعرهای مرا بیرون آورد اسم این شعر را بر آن
گذاشت: «هوای باغ نکردیم». این شعر در سال 1350 سروده شد و الان 45 سال از عمر آن
می‌گذرد و به چند زبان ترجمه شده است.
https://t.me/mmoeeni1/1176
https://t.me/mmoeeni1/1176
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر