استفاده از حق وتو: چین به هیچ یک از قطعنامه‌های شورای امنیت
علیه ایران که منجر به افزایش تحریم‌ها شد، نه تنها رای مخالف نداد بلکه رای ممتنع
هم نداد.
.
29 آبان 92، رییس اتاق بازرگانی اصفهان: در حال حاضر (در شرایط
تحریم) چینی‌ها قرار است تمام تجهیزات را در چین بسازند و برای اجرای پروژه به ایران
منتقل سازند در حالی که چین در مورد پروژه‌های خود، شرکت‌های بزرگ اروپایی را مجبور
می‌کند تا تجهیزات را در داخل چین بسازند تا از نیروی کار این کشور استفاده شود و به
تولیدشان کمک شود. این در شرایطی است که در پروژه‌هایی که با کشورمان تعریف کرده‌اند
قصد دارند دکل‌های ساده فلزی که سال‌هاست در کارگاه‌های داخل ایران با کیفیت خوب ساخته
می شود را نیز در چین بسازند و وارد کنند. اگر این تجهیزات در داخل ساخته شود قطعا
نیروی کار ما در این وضعیت اشتغال به کار گرفته خواهد شد و تولید نیز در این بخش‌ها
فعال می‌شود. این شیوه کار یک رویه عادی است.(+)
.
6 مرداد 94، سفیر ایران در چین در توضیح اتهام به چین درباره
سواستفاده از شرایط تحریم، با تایید تلویحی این اتهام، گفت: در صحنه بین‌المللی هر
کشوری در پی منافع خودش می‌باشد. ما و چین هم هرکدام منافع خودمان را تعقیب می‌کنیم.
نکته مهم در این میان چگونگی مرتبط ساختن روابط از نقاطی است که تأمین کننده منافع
هردو طرف باشد. لازم به توضیح است حجم کلی روابط تجاری چین در سال 2014 به 4303 میلیارد
دلار رسید که این کشور را به بزرگترین قدرت تجاری جهان ارتقا داده است. جالب است بدانید
از این رقم ارزش مبادلات چین با آمریکا و اتحادیه اروپا، جمعا 1170 میلیارد دلار در
سال بوده در حالی‌که روابط با ایران 52 میلیارد دلار است. طبیعی است که کشوری در هنگام
تنظیم روابط اقتصادی با ایران نمی‌تواند حجم بالای روابط گسترده با دیگران را نادیده
انگارد. باید واقع‌گرا بود. برخی در ایران انتظارات آرمانی از چین دارند. واقعیت این
است که روابط با ایران 1.2 درصد از کل حجم روابط تجاری چین با جهان خارج را تشکیل می
دهد. با همه این اوصاف فراموش نکنیم در شرایطی که برخی کشورها حتی از صدور دارو و غذا
به ایران خودداری می ورزیدند، چین همواره به همکاریهای خود با ایران ادامه داد که در
ازای آن مشکلات عمده ای از ما حل شد. (+)
.
14 مرداد 94، غلامحسین دوانی در روزنامه شهروند: ظاهرا سه دولت
فخیمه چین، هند و کره در قبال بدهی‌های خود (خرید نفت) از یک سو و انتقال برخی ذخایر
ارزی کشور به بانک‌های این کشورها برای حفاظت از منابع ارزی ما ایرانیان، وجوه ارزی
مذکور را که به دلار و یورو بوده تبدیل به پول محلی خود کرده و از این طریق هزینه تسعیر
ارز را بر دوش ملت و دولت ما تحمیل کرده‌اند ... چینی‌ها و احتمالا هندی‌ها در قبال
بخشی از بدهی‌های خود (به ایران)، خط اعتباری
برای بانک‌های ایرانی و برخی مشتریان ایرانی با نرخ سود بین ٧ تا ٩درصد در طول چند
سال گذشته بازگشایی کرده‌اند و از پول خودمان که به خودمان پرداخت کرده‌اند، سود
٧ تا ٩درصدی ارزی (به ارز محلی) دریافت کرده‌اند! ... با یک محاسبه سرانگشتی چنانچه
سود ذخایر ارزی (حدود ٥٠میلیارد دلار) را ٢درصد و سود حق بیمه محافظت از ذخایر ٢درصد،
سود خطوط اعتباری (معادل ١٠میلیارد دلار) را ٧درصد و سود تسعیر دوباره ارزها به وجوه
محلی و وجوه محلی به ارزهای معتبر را ٢درصد تلقی کنیم، علاوه بر تردید در وصول همه
ذخایر حداقل ٢/٢میلیارد دلار از این ذخایر از کف رفته است! این رقم علاوه بر قیمت
دوبله و چند برابری کالاهای تحویلی در قبال بدهی این دولت‌ها (واردات بنجل‌های چینی)
است.
(+)
.
سوم بهمن 94، آیت‌الله خامنه‌ای در دیدار با رییس جمهور چین:
ایران هیچ گاه همکاری چین را در دوران تحریم فراموش نمی‌کند.
.
چهارم بهمن 94، در صفحه اول هر سه روزنامه‌ای که مدیران‌شان
منصوب رهبری هستند (کیهان، اطلاعات، جمهوری اسلامی): همکاریهای چین در دوران تحریم
فراموش نمی‌شود
.
نتیجه‌گیری: چین، کهنه کفش در بیابان بود. حالا عزیز است. ایران
بیابان بود.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر