.

در دنیای امروز، با این همه ابزار و اسباب رابطه و ارتباط، ما فرصت گم شدن را، مجال خلوت با خود را، از دست داده‌ایم به خیال رهایی از تنهایی؛ اصلا اجازه نداریم گم شویم، دلمان هم نمی‌خواهد گم‌مان کنند. همیشه باید در دسترس باشیم، همیشه باید با دست خودمان، خودمان را در دسترس دیگری و دیگران قرار دهیم؛ که درباره ما قضاوت‌های خوب بکنند و ما حالش را ببریم، یا که قضاوت کنیم برای اثبات «بودن»مان؛ بودنی گاه بسیار تهی از خودِ خودمان. اصلا چه اجباری هست تند تند دیده شویم، خوانده شویم، قضاوت شویم، قاضی شویم؟ ... دلمان گاهی باید که یک دل سیر دور و گم شدن بخواهد؛ در دسترس نبودن را بخواهد ... دنیا منتظر و معطل من نمی‌نماند و این خوب است.

.

.