۱۳۹۲ مهر ۱۲, جمعه

نامه‌ی بیست و دوم

سلام دل‌آرام
می‌گویم لابد آدمی را عصر جمعه‌ای از اصل خویش دور کرده‌اند که این همه با بی‌قراری قرین می‌شود این عصر. روز و روزگار وصل را هم حکماً مربوط کرده‌اند به وسعت بی‌قراری؛ هر چه وسیع‌تر، نزدیک‌تر به آن روز و روزگار. اینکه عصر جمعه تبدیل به عادت شود، هشدار است. انگار که آن وسعت تحلیل رفته؛ و بدتر: دارد می‌شود شوره‌زار.
.
دل‌آرام! این یعنی کاش که همه عصرها، یاد عصر جمعه باشد؟ نه؟
.
خداحافظ ای بهانه یاد عصر جمعه

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر