نامه‌ی بیستم

سلام دل‌آرام؛ دلیل ِ بی‌تابی

.

این نامه بیستم است که می‌نویسم. باورم شده که پستچی حالا آدرس گیرنده را نخوانده هم نامه را می‌رساند به جایی که باید برساند. همیشه تمبر با عکس یا که نقاشی گُل می‌چسبانم. همیشه آدرس گیرنده و فرستنده را با جوهر سبز می‌نویسم و پاکتها، عین همان پاکت‌های قدیمی است؛ که مربعی‌تر بودند، نه از این پاکت‌های دراز و مستطیلی که نامه‌های رسمی ِ بی‌روح را می‌بَرند و می‌آورند.

البته می‌دانم که بیست و دویست‌اش توفیری ندارد؛ مهم این است که باور دارم می‌خوانی یا روزی خواهی خواند این نامه‌ها را. این را از بی‌تابی‌ام برای نوشتن هر نامه بعدی فهمیده‌ام. بی‌تابی‌ها هدر نمی‌روند که؛ می‌روند؟

.

روزْ خوب،  و خداحافظ