ابلاس به معنای ناامید کردن

در شماره فروردین – اردیبهشت 92 مجله «اندیشه پویا» (شماره 7)، مقاله‌ای با عنوان «بهار و امید» به قلم محمّدنوید بازرگان (استاد ادبیات دانشگاه و فرزند مرحوم مهدی بازگان) چاپ شده که خواندن آن را به همگان توصیه می‌کنم. میان تیترهای این مقاله عبارتند از: «رخنه ناامیدی، تدارک میزبانی اهریمن است – پیکر افسرده جامعه»، «وقتی آدمی مسافر درون است – انتظار در آغوش امید» و «امید و انتظار هر دو به ایمان تکیه دارند – ایمان و شجاعت ِ بودن».

.

در بخشی از این مقاله آمده: «ایمان، حقیقت را متکثر می بیند و اهل رواداری است. ایمان، به تعبیر رومن رولان، می‌داند که زیباترین هماهنگی از به هم پیوستن تفاوت‌ها پدید می‌آید». جای دیگر آمده: «نوشته‌اند که کلمه «ابلیس» در زبان عرب از ریشه بلس است و ابلاس به معنای ناامید کردن. برخی اتیمولوژی آن را به کلمه «دیابلوس» یونانی رسانده‌اند که باز هم به معنی ناامید است. در فرهنگ و سنت ما، ناامیدی تا مرز مفهوم کفر مذمّت شده است.» و این که «ویکتور فرانکل در تجربیات خود از بازداشتگاه آشویتس می نویسد: "تنها کسانی در اردوگاه کار اجباری دوام می آوردند که در بیرون از زندان، کاری داشتند که باید به اتمام می رسید"؛ یعنی امیدی که آنان را به زندگی گره‌بند کرده بود. امید، رشته  اتصال به زندگی است.»

.