چهارپاره – 98 / نه سالگی یک وبلاگ

(1)

وبلاگ‌نویسی من، و وبلاگ «راز سر به مُهر» فردا نُه ساله می‌شوند. از وقتی از مهر 84 آمدم بلاگر، تا حالا 2736  پست نوشته‌ام. حساب روزهای پرشین‌بلاگ، که 21 ماه شد، یادم رفته. هنوز می‌نویسم، خواهم نوشت. (بیشتر: +)

.

(2)

سهم من از وبلاگ‌نویسی، بیشتر خوبی بوده و انرژی و آرامش. و جز در وبلاگ‌نویسی، آن هم با اسم خودم، جای دیگری غیر از این، از باب نقد و نقادی، نبوده‌ام، تا این که امسال از ادامه تحصیل (در مقطع کارشناسی ارشد) ممنوع شدم؛ ستاره‌دار شدم به معنای معروف (مرتبط: +) ... این مسئله روی زندگی من اثر گذاشت. خوش‌باورانه خواستم این ممنوعیت را دور بزنم؛ که این راه هم دیروز سد شد (شاید بعدا قدری بیشتر در این باره بنویسم). جز این، همه خوبی بوده اگر که دل آزردگی‌های حق و ناحق از من به واسطه نوشته‌هایم، و هیجان‌زدگی و بی‌انصافی‌های گاه و بیگاه خودم را، که اقتضای ناگزیر وبلاگ‌نویسی یک «نامعصوم»! می‌دانم، ندید بگیرم؛ که البته همه اینها، و برای همیشه، ندید گرفتنی نیستند و گاه عین لکه توی دلم جا کرده‌اند.

.

(3)

دوستانی که قلم نوشتن و حرفی گفتنی دارند، ولی وبلاگ نمی‌نویسند، و صرفا با تنقلاتی به اسم گوگل‌پلاس و فیس‌بوک، مشغول می‌شوند، و مشغولمان می‌کنند، به خودشان و به اندوخته فارسی عالم اینترنت، و به ذائقه ما جفا می‌کنند! این که شبکه‌های اجتماعی معجزه استریم دارند، که لازم  نیست هی صفحه جدید باز کنی، و گرفتن و فرستادن بازخورد برای لینک‌ها (لایک، پلاس‌وان، کامنت و ری‌شیر)، بسی آسان‌تر است، ولی نباید که جای وبلاگ‌نویسی را بگیرند. شبکه اجتماعی (فیس‌بوک و گوگل‌پلاس) ذائقه نوشتن و حس و اعتقاد تو را در ذائقه جریان غالب، خیلی خیلی راحت‌تر حل می‌کند؛ بیگانه‌تر و بیگانه‌تر می‌شوی از خودت اگر که گردن ستبری نداشته باشی!

.

(4)

یک بار، دو سال قبل، «فسانه» برای سالگرد «راز سر به مُهر» نوشته بود: «کاش به این مناسبت برنامه‌ای ترتیب می دادید، هفت ساله شدن ارزشش بیشتر از یک پست خشک و خالی‌ست‌، کاش از تجارب این مدت نوشته بودید، خاطره ای گفته بودید لااقل، بازی‌ای ترتیب می‌دادید، یا پرسش و پاسخی می گذاشتید...»(+)

.

حالا می خواهم این کار را بکنم؛ پرسشی اگر دارید در خدمت‌ام؛ بپرسید؛ به صراحت حتی! ...
.
.

در پلاس(+)

در فیسبوک(+)

.

.