پیشنهاد میرحسین این بود: تقویت گروه های اجتماعی؛ کوچک یا بزرگ

اشاره – این پست به بهانه موضوع برگزیده حلقه وبلاگی گفتگو(+) برای نوشتن درباره «گروه های کوچک و جامعه مدنی» منتشر می شود. 

.

**

حدود سه ماه بعد از انتخابات خرداد 88، میرحسین موسوی در بیانیه یازدهم خود(+) به تشریح ایده خود در شکل دادن به «راه سبز امید» پرداخت و به طور خاص پیشنهاد کرد «گروه های اجتماعی کوچک و بزرگ» تقویت شوند.

.

او نوشته بود: «چندی پیش، زمانی که از این نام (راه سبز امید) برای بیان ویژگی‌های حرکت شما استفاده کردم تصور برخی بر آن قرار گرفت که حزب یا جبهه‌ای جدید در حال تشکیل است، حال آن که این راه به هیچ وجه مشابهی و یا جایگزینی برای سامان‌های سیاسی رسمی نیست و نیاز به آنها را (هم) منتفی نمی کند، بلکه حرکتی اجتماعی و دامنه دار برای ترمیم و ایجاد برخی از بنیادین ترین زیرساخت‌های سیاسی است».  

.

او تحزب را به معنای گردهم آمدن گروهی از همفکران در سازمانی مشخص و دارای سلسله ‌مراتب ِ شناخته شده، عنوان و در عین حال اضافه کرده بود: «راه ما به عنوان مسیری که تجدید و تقویت هویت ملی را هدف گرفته، بر وحدت حول حداقل نکات مشترک تکیه می‌کند؛ مجموعه‌ای پیام‌محور و متشکل از تمامی سازوکارهای مدنی کوچک و بزرگ که در مسیر خود هدفی مشترک را انتخاب کرده‌اند.»

.

میرحسین سپس در پاسخ به سئوال «چه باید کرد؟» اعلام کرده بود: «آنچه اینک در جامعه ما نقش‌آفرینی می‌کند شبکه اجتماعی خودجوش و توانمندی است که در میان بخش وسیعی از مردم شکل گرفته و نسبت به پایمال شدن حقوق خود معترض است. این شبکه دارای ویژگی‌های منحصر به فردی است که به هنگام تصمیم‌گیری در مورد راه‌حل‌ها و اقدامات آتی، باید به آنها توجه کرد. آنچه اینجانب در پاسخ به سوال چه باید کرد پیشنهاد می‌کنم تقویت و تحکیم این شبکه اجتماعی است. تجربه چندین دهه از تاریخ ایران که ما از نزدیک شاهد آن بوده‌ایم نشان می‌دهد حرکات جمعی مردم ما تنها در دوران باروری، حیات و سرزندگی این هسته‌ها به نتیجه می‌رسند.»

.

او در معرفی این واحدها و شبکه های معیّن، نوشته بود: «این واحدها عبارت از گروه‌هایی کوچک اما بسیار متکثر از همفکرانی است که در قالب روابط سابقه‌دار دوستی یا خویشاوندی یا همکاری نسبت به هم آشنایی و اعتماد پیدا کرده‌اند، به صورتی که انحلال آنها امکانپذیر نیست، زیرا به معنای انحلال جامعه است. این واحدها همواره وجود دارند، اما به صرف وجود، شبکه اجتماعی موثری را شکل نمی‌دهند. با این همه اولین قدم در راه‌حل پیشنهادی اینجانب آن است که ما ایرانیان، در هر کجای جهان که هستیم، باید این هسته‎های اجتماعی را در میان خود تقویت کنیم (...) و اگر تا پیش از این هر دو ماه یک بار همدیگر را ملاقات می‌کردیم اینک هفته ای دوبار گرد هم جمع شویم. قدرت شبکه های اجتماعی ما در این امر است.»

.

او سپس به این پرسش پاسخ داده بود که «گرد هم جمع شویم تا چه کنیم؟»: «واحدهای اجتماعی اگر محوری برای فعالیت‌های ثمربخش قرار نگیرند به‌ مانند درختانی که میوه‌هایشان چیده نشود بازدهی خود را از دست می‌دهند، لذا باید آنها را موضوع تلاش‌های اثرگذار اعتقادی، اجتماعی، سیاسی، علمی، فرهنگی، هنری، ورزشی، عام‌المنفعه و دیگر فعالیت‌های مدنی مشابه قرار داد تا در درازمدت و پس از عبور امواج حادثه و عاطفه همچنان به ایفای نقش تاریخ‌سازی که از آنها انتظار داریم بپردازند. جمع‌های خویشاوندی، همسایگی، دوستی، جلسات قرآن، هیئات مذهبی، کانون‌های فرهنگی و ادبی، انجمن‌ها، احزاب، جمعیت‌ها، تشکل‌های صنفی، نهادهای حرفه‌ای، گروه‌هایی که با هم ورزش می‌کنند یا در رویدادهای هنری حاضر می‌شوند، حلقه همکلاسی‌ها، گروه فارغ‌التحصیلانی که هنوز دور هم جمع می شوند، همکارانی که با یکدیگر صمیمیت یافته‌اند، و . . .، هر کدام از ما در چندین نمونه از این زیر مجموعه‎های کوچک عضویت داریم و این دست‌مایه اصلی گفتگو و ارتباط میان هسته‌های جامعه ماست. بلکه تجربیات اخیر نشان داد خرده‌رسانه‌هایی که از این روابط زاده می‌شوند می‌توانند سریعتر و موثرتر از هر رسانه عمومی دیگر عمل کنند، مشروط بر آن که ظرفیت‌های این شبکه از طریق توافق بر روی یک آرمان بزرگ به فعلیت برسد.»

.

او راه مقابله با اثرات سو لطمه به این شبکه ها را نیز التزام به «نظم» و تکیه بر «خرد جمعی» اعلام و اظهار داشته بود: «ما در پیوندهای خود به نظمی  نیاز داریم تا اگر دست تطاول و ظلم فردی یا افرادی از همراهانمان را ربود و واحد یا واحدهایی از این شبکه اجتماعی گسترده را ویران کرد، لطمه‌ای به حیات و پویایی آن وارد نشود و با تکیه بر خرد جمعی، در هر مرحله‌ای از این مسیر بتوانیم اهداف پیشاروی خویش را شناسایی و با بلندترین گام‌ها به سوی آن حرکت کنیم.».

.

.

نوشته های دیگر اعضای حلقه:
مهدی جامی: «گروه ما را گرم می کند» و «ارزش گروه های کوچک که به آن دل می بندیم»
آرمان امیری: گروه های کوچک اجتماعی برای تبدیل فرهنگ «سرگرمی خواهی» به «فراغت»
آرش بهمنی: گروه های کوچک و جامعه مدنی
 سام الدین ضیایی: گروه های کوچک و چند پرسش بزرگ!
.
.