ای
مرغ های طوفان! پروازتان بلند.
آرامش
گلوله سربی را
در
خون ِ خویشتن
این
گونه عاشقانه پذیرفتید،
این
گونه مهربان.
زان
سوی خواب ِ مرداب، آوازتان بلند.
.
می
خواهم از نسیم بپرسم:
بی
جزر و مدّ ِ قلب ِ شما،
آه،
دریا
چگونه می تپد امروز؟
ای
مرغ های طوفان! پروازتان بلند.
.
دیدارتان:
ترنّم ِ بودن؛
بدرودتان:
شکوه ِ سرودن؛
تاریخ
تان بلند و سرافراز:
آن
سان که گشت نام ِ سرِ دار
زان
یار ِ باستانی ِ همرازتان بلند.
.
.
محمدرضا شفیعی کدکنی
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر