همین جمعه‌ای که گذشت (پریروز) مراسم یابود چهلمین روز درگذشت امیرسرتیپ خلبان علی فتحاللهی در زنجان برگزار شد.
در این مراسم امیرسرتیپ خلبان حسین چیت‌فروش (از مقامات ارشد کنونی نیروی هوایی)، طی سخنانی از جمله مراتب تسلیت فرماندهی نهاجا را به خانواده آن مرحوم ابلاغ کرد.
فارغ از طبع بلند، فروتنی، همدلی و غم‌خواری آن مرحوم – آن چنان که از اقوام ایشان شنیده‌ام – و حتما دوستان و آشنایان ایشان بر آن واقف‌اند، سابقه درخشان خدمت او در ارتش، دست‌کم در زادگاهش، شناخته شده نیست. او استاد خلبان فانتوم (اف-چهار)، تاپ‌گان و مدتی هم فرمانده پایگاه شکاری بندرعباس بود. یک مستندساز هم پیش‌تر نوشته بود که جناب فتحاللهی هشت هواپیمای جنگی دشمن را در دوران جنگ با عراق، ساقط کرده بود.
در مراسم بزرگداشت او که امیرسرتیپ خلبان حسین چیت‌فروش سخنرانی حماسی و جذابی ارائه کرد، نه دوربین صداوسیما حضور داشت و نه شخصا خبرنگاری دیدم.
چیت‌فروش تاکید می‌کرد که «همراه بزرگان ارتش، معمولا دوربین و هیاهو نیست و بسیاری، بعد از مرگ‌شان شناخته می‌شوند.»
این شاید از نظر حفاظت اطلاعات کار درستی باشد ولی برای شناساندن مفاخر و ایجاد علقه‌های اجتماعی و هویتی، کار درستی نیست.
یک جامعه به الگوسازی نیاز دارد و در این روزگار مگر چند نفر در شهرهای نه چندان بزرگی مثل زنجان، هم‌چون شادروان علی فتحاللهی، در عین شجاعت و مهارت در کارشان، فروتن و مایه افتخارند؟
حتما کار درستی است و مایه خرسندی طیف گسترده‌ای از مردم شهر خواهد شد اگر شورای شهر خیابان یا میدانی را به نام زنده‌یاد امیرسرتیپ خلبان علی فتحاللهی نامگذاری کند و خود را از حلقه بسته نامگذاری‌های فوریتی سیاسی خارج کند.
نامگذاری معابر به نام مفاخر هر شهر و روستایی، جوانان را امیدوار می‌کند، به شهر و روستا هویت می‌بخشد و بی‌تردید کاری است که به توقف روند ترسناک انقطاع نسلی، و بی‌خبری جوانان از گذشته شهر و دیارشان، کمک خواهد کرد.
🔹
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر