کراکف

 دنیا به من توان تسلا دادن یک دوست بدهکار است،
دنیا به من دل ِ آرام ِ دوست بدهکار است،
دنیا به دوست من دستانی بدهکار است که ابرهای سیاه آسمان روز و شب‌هایش را خودش براند،
یا که از آن ابرها باران بباراند؛ بشوید و ببرد، جان و جلا بدهد،
...
دنیا به من زندگی و سفر به کراکف بدهکار است
...