دکتر مینوش مقیمی سرمایه زنجان است؛ چون او بیش باد.
مراسم نکوداشت او، به جا آوردن رسم شکرگزاری است؛ خوشامد خدا و خلق خدا.
به همین خاطر و به نوبه خودم قدردان بانیان مراسم «نکوداشت دکتر مینوش مقیمی»ام.
سالن محل برگزاری پر از حس خوب قدردانی بود، حسی که لابد به «افزون شدن نعمت» منجر خواهد شد.
دوست داشتم صحبت‌های فقط خود خانم دکتر را بشنوم، به قضا یا اختیار از شنیدن سخنرانی‌هایی که به گمانم محتوای تکراری داشت، محروم شدم!
حرف‌های خانم دکتر مقیمی خیلی خوب بود؛ وقتی از فلسفه رنج و امید گفتند. الهی که سایه‌شان مستدام؛ هر کجای این عالم که هستند و خواهند بود.
🚧
اما دو انتقاد؛
پ. ن ۱: به نظرم سوالاتی که مجری بخش مصاحبه خانم دکتر مقیمی طرح کرد، در دایره بسیار بسته و محدودی بود. مجالی چنین برای طرح سوالات بهتر و متنوع‌تر، تا حد زیادی تباه شد.
پ. ن۲: کاش بزرگترین تاج گل روی سن، با درج بزرگ اسم آقای کارخانه‌دار، مربوط به کارخانه‌ای نبود که بنا بر اسناد و مدارک یکی از کارخانه‌های آلاینده در «جهنم اکبر» (شهرک روی) است!
🌱
این یادداشت در اینستاگرام
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر