۱۴ *

.

.

.

این چه خوابی بود که تو دیدی، تا خود صبح؟!

آن بار اندوه چطور به تو اجازه داد صبح را ببینی اصلا؟

.

‌.

چه نزدیکِ تلخی بود که دور می‌شد ...

.

.

.

بسپاری خودت را به تخدیر کلمات، هزار باره؟

.

.

.

.